For nokre dagar sidan reiste me hit til min leilighet i utkanten av byen, alle tre. Oftast er det berre Tinka og eg som reiser hit, men denne gongen er min kjære O. med. Her er det så roleg og godt. Ingen trafikk. Bylarmen høyrest ikkje. Lufta er reinare og friskare. Eg nyt å vera her. Også Tinka trivst her. Det kjekkaste ho veit når me er her, er å sitja ute på altanen og sjå på utsikten. Denne gongen kunne ho ikkje det, i alle fall ikkje i byrjinga. For, som biletet viser, var alle vindaugo på altanen frose til. For nokre år sidan vart alle altanane glasa inn, og det er mange fordelar med det. Men og nokre ulemper. Som om vinteren når det er kaldt. Då vert det slik. og då er det ingen utsikt for verken Tinka eller oss tobeinte. Tinka var tydeleg skuffa. Ingenting å gjera med det, tenkte eg. Får berre venta på våren.
Men så oppdaga eg at isen var på innsida, ikkje på utsida slik eg hadde trudd. Då vart brått saka ei anna. Eg henta isskrapa som eg brukar på bilen, og etter litt skraping fekk Tinka og oss andre utsikten vår attende. Tinka sette seg straks til rette for å sjå på alle som gjekk forbi, slik ho plar gjera. Det er særleg hundar ho ser etter. Kattar er det ikkje så mange av her. Likevel er det ein og annan. Den næraste katten bur faktisk vegg-i-vegg med oss her i 3. etasje. Nærare enn ønskjeleg. For Tinka har fortsatt eit svært anstrengt forhold til alt som er av kattabeist. Helst skal dei skremmast og jagast over haug og hamrar, og hadde det vore opp til Tinka så hadde ho kverka dei og. Den store kunsten er å unngå eit møte med nabokatten i trappeoppgangen når me går ut og inn. Eit slikt møte hadde berre framkalt eit fæla leven.
No har me vore her på denne rolege staden nokre dagar. Men i morgon reiser me attende til byen. O. må heim og skriva julakort, seier han. Men me reiser stadig litt att og fram heile tida. Særleg eg. Og så er det greitt at det er så kort veg til øynæ herifrå.
Dessutan planlegg me julafeiring her, i år som i fjor. Det ser me fram til.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar