"Undrer meg på hva jeg får å se over de høye fjelle..."
Dette er dei to første linjene i eit kjent dikt av Bjørnstjerne Bjørnson. Der skildrar han lengten etter å koma opp på fjella og sjå utover, nyta ein utsikt som kan ta pusten frå ein, berre vera der og oppleva dette berusande synet. Eg kjenner meg så att i dette. Ingen ting er som å koma seg opp i terrenget og få denne boblande kjensla i bringa som det er å nyta synet av dette fantastiske landet vårt.
I fjor vart det inga fjellvandring frå hytte til hytte som K. og eg har for vane. Men i år fekk me i alle fall noko som likna. Med huset til K. som utgangspunkt fekk me ein del dagsturar i den nordfjordske fjellheimen. Fjella der er nok både høgare og brattare enn dei eg er van med, så det vart ein del pusting og pesing i bratte brekker. Men du verda så flott det er å koma opp på ein topp! Då får ein verkeleg løn for strevet.
Veret desse dagane var heilt på vår side. Dermed vart det mange fine minne å ta med seg heim etter halvanna veke i Nordfjord. Biletet over er frå Loen, - teken frå fjelltoppen Hoven. Det var dit me gjekk første dagen. Langt å gå, men flott å koma opp. Og me var langt frå dei einaste. Det vrimla av folk. Dei fleste kom nok opp med gondolbana og for same vegen ned att. Me høyrde nok til mindretalet som gjekk begge vegar. Men målet er ikkje berre toppen. Turen opp og ned er alltid vel så mykje mål. Og så får ein mosjonen på kjøpet. Har ikkje vondt av det. Vel, det er ikkje heilt sant. Ein kan sjølvsagt kjenna det både her og der etter ein lang tur, men det går over.
Dette var den første av 6 flotte turar som K. og eg fekk oppleva saman i sommar. Eg kjem nok attende til bloggen med fleire sommarminne etter kvart. Inntil det skjer, så får eg sei som Bjørnstjerne Bjørnson seier i same diktet:
"Ut vil jeg! UT! - Så langt, langt langt over de høye fjelle..."
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar