2020 har sanneleg vore annleisåret. Eit år som ikkje kan samanliknast med noko anna år i mitt 62-årige liv. Smitte av det usynlege koronaviruset ligg og lurer bak kvart hjørne og rundt kvar sving. Å beskytta seg mot ein fiende er sanneleg ikkje lett når fienden er usynleg. Og berre redselen for smitte kan gjera kvardagen vanskeleg og kan ta gleda frå nokon kvar.
Det har vorte lite reising dette året. For meg har det begrensa seg til småturar til nabobydelen i nord, til min kjære leilighet der. Vekk frå byen, til reinare luft og ei ro som ein ikkje finn i sentrum av ein stor by. Berre nokre få gongar har eg teke turen inn på øya mi, eller "øynæ" som me seier på dialekt. Nett før jul hadde eg meg ein slik tur. Måtte finna meg eit julatre i skogen til broder`n. Resultatet kan sjåast ovanfor.
2020 vart ikkje berre annleisåret. Jula vart og annleis: Me reiste på julatur. Ikkje så langt. Berre ca ein halv time med buss til leiligheten min der julatreet frå skogen står. Der vart me verande nesten ei veke. Det gjer seg med stovebyte. No er me forlengst kome til byen att, og akkurat no ventar me berre på å gå inn i eit nytt år. Ein kan undra seg over kva slags år det kjem til å verta. Om det vert eit nytt annleisår... Om berre nokre timar stig me over grensa til det nye året. Altså vert dette siste blogginnlegget mitt i 2020.
Ute er fyrverkeriet i full gang. Det har det vore i 4-5 timar alt. Til stor fortvilelse for Tinka. Dette er verste kvelden i året for henne, så skotredd som ho er. Eg prøvde å ta henne med på ein tidleg kveldstur i kveld, men det gjekk dårleg. Etter berre ca 100 meter, small det så kraftigt at hunden vart heilt vitskremd. Eg måtte ringja til O. for å få hjelp til å få henne inn att. No ligg ho borte i ein krok under eit bord og skjelv. Ja, fyrverkeri er sanneleg ein uting. Det produserer berre eit stort antal decibel som mange av oss kunne greidd oss utan. Så godt det hadde vore om me kunne få gå inn i eit nytt år med ro og stille forventning...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar