Julabadet

 Det er ikkje ofte Tinka går i dusjen. Men det må til innimellom. No har ho nett hatt løpetid og så står jula for døra, så då hadde det passa med eit bad til jul, tenkte eg. Kva Tinka tenkte er noko heilt anna. Ho likar ikkje å vaska seg. Ser helst at ho slepp. 

Det minner meg forresten om den tida då eg arbeidde i heimesjukepleien. Der var det enkelte pasientar, særleg eldre menn,  som såg helst at dei slapp å vaska seg.Då skulle det ein del overtaling til. Stundom lukkast det, andre gongar ikkje.

Når det gjaldt Tinka så hadde ho ikkje noko val. Eg tok til å førebu hendinga, fann fram badehandduk og hundesjampo og ropte på henne. "Kom Tinka, no skal du i dusjen", sa eg. Eg trong vel eigentleg ikkje sei det, for ho er ein klok hund som får med seg det meste. Trur nok ho visste kva som var på gang før eg hadde sagt noko. 

Ho reiste seg frå senga si, sakte, sakte, liksom for å dra tida ut. Kanskje ho håpa på eit mirakel for å få sleppa. Då ho endeleg hadde kreke seg ut or senga såg ho på meg med eit dystert blikk. Øyrene låg bakover og hovudet lågt, medan rova hang ned. Ho slepte seg bortover golvet. Såg fortvila på meg i håp om å unngå det fæle som skulle skje på badet. Ho måtte ha drahjelp for å koma inn i dusjen. Ho såg ut som ein dødsdømt på veg mot galgen.

Omsider, då ho var på plass i dusjen, sette ho seg sakte ned og sukka tungt. Hadde nok forstått at det ikkje var veg utanom.

Eg hadde utstyrt meg med støvlar og regnbukse. Har bada hundar mange gongar før og veit at det kan gå livleg for seg.  

Dette biletet er frå nokre år sidan, men scena er den same. Når me har kome så langt plar det gå greitt. Ho let seg villeg dusja, såpa seg inn og spylast etterpå. Det er mykje pels, så det tek si tid. Og heile tida strekkjer ho seg mot døra og fridomen, så eg må alltid bruka ein del krefter på å halda henne på plass. 

Når ho endeleg har fått dusja såpa ut or pelsen, og eg strekkjer meg etter handduken, anar ho at lidinga går mot slutten. Full av væte i pelsen har ho veldig lyst å rista seg. Det nyttar lite å halda att, så det vert ein del spruting og skvetting over heile badet, og på veg gjennom stova og ut på altanen sameleis. Det ser ikkje ut etter oss.

Jaja, så plar ho få rista seg godt på altanen før me slepp henne inn att i heimen. 

Det er eit heilt arbeid å ordna opp etterpå. Men når eg ser på den reine fine hunden med den såpeduftande pelsen, er det verdt strevet. Og Tinka kan trøysta seg med at det skal verta lenge til neste gong. 

No er det berre "gubben og gamla" som skal i stampen før me kan feira jul.