Blomstring i november

For ca ein månads tid sidan oppdaga eg denne vesle blomen utanfor huset her. Som ein kan sjå har han vakse opp i ei verd av asfalt og betong. Nøysom som berre det, men med ein  livsvilje og ein utsjånad som om han skulle hatt god tilgang på næring. Ikkje visste han at han hadde teke feil av årstida. Det var då så mildt! Han trudde vel at det var på tide å byrja sesongen.

Ikkje rart at ein liten blome kunne ta feil. Vintrane er ikkje som før. Då eg var lita var det meir snø og kulde på denne årstida, altså meir VINTER. Men det har forandra seg mykje. Klima og årstider har vorte så annleis. 

Det minner meg om då eg gjekk på barneskulen. Den gongen hadde me eit eige fag som heitte song. Ein heil skuletime om gongen sat me med songbøkene og song av hjartans lyst medan læraren trødde på orgelet. Ein av songane var den om den vesle spiren som sikkert lurte på om det var på tide å koma opp or jorda:

Sov du vesle spire ung,

enno er det vinter.

Enno søv dei, bjørk og lyng,

roser, hyasinter.

Enno er det langt til vår, 

langt til rogn i blomstring står.

Sov du vesle spire.

enno er det vinter.

Biletet er, som sagt, frå sist månad. No i desember står fortsatt den vesle blomen der, men no ser han meir pjuskete og forkomen ut. Han har nok innsett at han var for tidleg ute. Han ber preg av å ha stått ute i regn og vind dag og natt i lang tid.  Men det er ikkje noko å gjera med. Han kan ikkje krypa ned i jorda att, eller rettare sagt asfalten. 

Eg skulle verkeleg unna denne vesle planten eit anna liv. Eit liv der han fekk stå i god og næringsrik jord og kjenna sol og varme i livet sitt. Det hadde han fortent der han står og nikkar blidt til alle som går forbi.

 Kva skulle me gjort utan blomane?