Jul 2015

Tidleg i haust tok eg til å forhandla med den Allmektige om ei kvit jul og ein snørik vinter. Eg la det fram for Han og begrunna det godt og grundigt. Så var det berre å venta. Men etter som det lei utover hausten, såg det meir og meir svart ut når det gjaldt bønnesvaret. Mørkret og spesielt regnet seig innover vestlandet i uante mengder. Dei fuktige naturkreftene har gått langt utover sine grenser. I desse dagar snakkast det om nedbørsrekord. Og mang ein vestlending har fått sjø og elvar inn i stovene sine. Ein kan riva seg i håret og hyla i protest, men det hjelper berre så sørgeleg lite. Frustrasjonen auka i takt med dei dystre vermeldingane. Kvifor i all verda skulle eg verta fødd som vestlending ? Kunne eg ikkje like gjerne kome til verda i det indre av austlandet eller ein snørik stad i nord-norge ? Sjølvsagt går det an å flytta, men så var det dette med røtene. Oftast hamnar vel folk i nærleiken av heimtraktene sine, i alle fall etter ei tid.
Slik kan ein tenkja når det vert i meste laget med drittver. "Men når vårsol i bakkane blenkte...." som det står i ein song, så vert ein verande der ein er. Sjølv om det er lenge til vårsola.
  - Vel vel, kontakten med høgare makter førte ikkje til det eg ønskte og håpa på. Det er vel ikkje så greitt å gjera alle til lags. Kanskje det er like håplaust å be om snø på vestlandet som det er å be om regn når vinden kjem frå nord. Uansett så kan ein ikkje gjera noko med veret. Får heller satsa på eit liv innandørs.
  - Men kva har dette verpratet med bildet å gjera ?  Ikkje godt å sjå kva det er med det same, men går ein litt nærare, kan ein sjå at dette er opphengte huer forma som eit juletre. Og dette finn ein i "Barnas Katedral" i verdas våtaste by. Kanskje eit innsamlingsprosjekt som skal vidare til dei trengjande...? Og dette fekk me med oss på sjølvaste julafta, gudstenesta der. Flott påfunn, tenkte eg då me gjekk derifrå i det fæle regnveret som skulle vore snø....

Våt vinter i vest

Dette bildet er teke nett utanfor heimen til O. og meg.

Sporvane på bildet her er ikkje så lett å få augo på. Dei er så små og går nesten i eitt med det gråbrune treet
dei sit i. Sjølv ønskjer eg meg skikkeleg vinter med kulde og snø. Men desse skapningane ser nok helst at dei slepp det. Utfordringane med å overleva vinteren er vanskeleg nok om bakken er berr.
Uansett virkar det som om dei set pris på litt menneskeleg hjelp til å fylla dei små magane sine i desse kalde og våte tider. Håpar dei får det dei treng for å overleva den lange vinteren, og at dei har eit lite krypinn der dei kan gå inn og varma seg.

Mor sitt bidrag

- Det er i slutten av november, den mørkaste og tyngste tida på året.
 -Dei fleste lauva på trea har sleppt taket og hamna på bakken der dei ligg i  haugar for å gå attende til naturen, eller verta kosta vekk og fjerna på annan måte. Attende heng dei nakne greinene og minner meir om død enn liv. Men det har ikkje vore så mykje høve til å fundera noko særleg over det. For hausten har vore uvanleg travel. Det tek si tid til å rydda opp etter folk som har gått bort.
  - På bildet ser ein  33 av dei 35 banankortangane med klede som mor etterlet seg, som no er sendt til Russland til dei som treng det der. Uvanleg mykje klede etter eitt menneske, Men dess meir å gje vekk. Kleda skal koma vel med. Dei skal varma kalde kroppar i det store landet i aust.
Dette vart mor sitt store bidrag til dei fattige.

Uvanleg sommar

  

Nyt dette bildet. Det er min tradisjonelle sommarhytteutsikt. Kvar sommar i mange år har eg kunna nyta denne utsikten frå mai til september. Med tilhøyrande fuglekvitter og skogens ro. Alltid har det vore godt å koma hit frå byliv og ein stressande arbeidssituasjon. Nokre dagar på denne staden og med denne utsikten har gjort hund og menneske i stand til å koma attende til kvardagen med fornya krefter. Slik har det vore i mange år, og slik håpar eg det vert i mange år framover. Med eit stort unnatak: Denne sommaren, som vart så heilt annleis enn andre somrar. 

  - Det var mor sin sjukdom og bortgang som snudde opp-ned på alle sommarplanar. Brått hadde me ein leilighet/ ein heim som skulle avviklast. Og det driv me fortsatt med. Mykje arbeid. Vasking og ordning, i tillegg til det å venja seg til at ein person er vekke. 

  - Så får det heller vera med årets hyttesesong. Hytta står der og det vil ho mest sannsynleg halda fram med. For tida stoppar ikkje opp om me møter store endringar i livet. Klokka tikkar vidare og me må hengja med.

Nye hyttesesongar vil koma, og det har eg begynt å gle meg til.

3 års bryllaupsdag

I går var det ein stor dag for O. og meg. Me har vore gifte i 3 år !

Det har vorte ein tradisjon å feira bryllaupsdagar på eksotiske stader. Gårsdagens feiring gjekk føre seg på thailandsk restaurant her i vår eigen by. På menyen var som bildet viser; steikt blekksprut. Med begrensa krydder smakte det utruleg godt!

  - Eg er heldig som har min kjære O. Det går ikkje ein dag utan at eg tenkjer den tanken. Me skal nyta tida i lag, og håpar det vert lenge, lenge. 

Lommeboka som forsvant

Dette er mi gamle lommebok. Ho ser noko medteken ut, men det har sine grunnar.
  - Etter ein liten tur på byen ein heilt vanleg formiddag forsvant lommeboka tilsynelatande frå jorda si overflate. Med bankkort, førarkort og alle andre kort. Sidan vart ho verande "vekke".
Var ein tur på politistasjonen og melde henne sakna. Men om ho var stolen eller forlagt kunne eg ikkje heilt gjera greie for.
  - I tida som følgde tenkte eg naturleg nok på kva som kunne ha skjedd. Eg kan vera noko surrete i hovudet stundom, så det skulle ikkje forundra meg om forsvinninga hadde skjedd etter at eg kom i hus etter den byturen. Så O. og eg leitte høgt og lågt både lenge og vel, men utan resultat.  Måtte berre innsjå at mi store innhaldsrike lommebok var tapt. For det var ikkje berre pengar og kort som forsvant. Eg hadde så mykje anna og inni der: Bussbillettar, ferjebillettar, kvitteringar, ein blyant, eit hefte med rekneskap, frimerke, huskelappar, hundeposar og plasterlappar. Altså allslags nødvendige og unødvendige ting som eg drog med meg overalt. Så 12.mai, den dagen ho forsvant, var ein sorgens dag..
I ettertid har eg sjølvsagt erstatta det tapte (bortsett frå pengane)  Men då det var i boks,var det ein ukjent, men ærleg mann, som ringde og sa at han hadde funne ei lommebok som måtte tilhøyra meg !!
Jammen ei lukke at eg hadde forsynt henne med namn, adresse og telefonnummer !!
  - Mannen hadde funne henne delvis under ein bosscontainar  langt unna der eg var den dagen ho forsvant.
Berre 10-15 minuttar etterpå var eg foreina med det tapte, og gleda var sjølvsagt stor.
Mi stakkars lommebok var naturleg nok prega av å ha vore ute i allslags ver i to og ein halv månad i Norges våtaste by. Og innhaldet var så som så. Men det viktigaste var at ho vart funnen, og at eg hadde fått ei forklaring på kva som hadde skjedd:  Ho må ha vorte stolen frå ryggsekken min på den byturen utan at eg hadde merka det.
  - Når det gjeldt lommeboka si framtid, så skal ho få det betrakteleg betre enn ho  har hatt det den siste tida. Ho skal pensjonerast, og liggja varmt og trygt her i heimen.
  - Det er som med menneske. Ein kan koma seg etter harde slag i livet. Ein kan finna nytt livsmot og ny meining i livet sitt. Det gjeldt å sjå framover. Og ta imot kvar ny dag med glede og takksemd.

På ville vegar i framandt land

No er det litt over ein månad sidan me var i London, og eg sit og ser på bilda frå turen. Dette bildet er teke same dagen som me reiste heim att. Me hadde oss ein roleg rusletur i ein av dei mange parkane i byen, og der var det store grøntanlegg og blomar av alle slag og fargar. 

  - Nokre timar seinare henta me bagasjen vår og tok til på den lange heimreisa. God tid hadde me, og det skulle koma vel med. Me hadde bestemt oss for å ta undergrunnsbana til Victoriastasjonen i staden for drosje, og tog vidare til flyplassen. Og det gjekk greitt heilt til me kom på flytoget. Der var det mykje folk, og toget var temmeleg fullt. Me måtte leita i fleire togvogner før me fekk plassert koffertane, og sjølv hamna eg i ei anna vogn. Der vart eg sitjande ved glaset attmed ein svær mann i hundrekilosklassen og vel så det. O. var ute or syne, men eg rekna med at var ein eller annan stad på toget.

 -  Eg såg for meg at toget til flytoget var som flybussen heime. Altså at flyplassen var endestoppet. Så då me kom dit tok eg meg god tid. Dessutan måtte eg venta til den digre mannen reiste seg der eg sat innestengt. Men det gjorde han ikkje for han skulle ikkje av der. Då det gjekk opp for meg at toget skulle vidare, sette det seg i rørsle og det var for seint. 

- Då fekk eg den store skjelven, og sa til mannen kva som hadde skjedd. Han tok det heilt roleg og svara at det var berre å gå av på neste stasjon og ta toget attende til flyplassen. Greitt nok, eg ringde O. og gjorde han merksam på min store misforståelse. Men då det nærma seg neste stasjon, kunne eg ikkje finna kofferten min. Eg sprang fortvila frå vogn til vogn og leitte. Då eg endeleg fann han, var det for seint enno ein gong og toget tøffa vidare i feil retning, langt ut på den engelske landsbygda. På dette tidspunktet følte eg meg heilt på felgen, og ringde til O. på nytt som fekk sett mot i meg.  

 -På neste stasjon kom eg meg endeleg av med all bagasje og pusta delvis ut. Så var det "berre" å koma seg opp ei bratt trapp med den store kofferten og over på andre sida av sporet. Då kom ein av dei mange høflege engelskmennene og hjelpte meg med kofferten.

Sidan gjekk det bra og eg kom meg attende til flyplassen utan noko meir tull.

  - Dette var ein dramatikk som eg kunne greidd meg utan. Ei litt trasig avslutning på ein elles fin tur. Men heldigvis med lukkeleg utgang. Og no i ettertid kan ein le av det.

 Men kanskje ein kan læra litt av det og ..? Lærdomen måtte i tilfelle vera: Ver ute i god tid. Ein veit aldri kva som kan skje. 

Mind the gap

Min kjære O og eg har vore ute i verda. Han skulle ha "halvstor" dag, og ville vera vekkreist på dagen. London-tur hadde me tenkt på lenge, sjølv om den type tur var heilt fjernt for meg. Eg hamnar oftast utanfor allfarveg når eg reiser nokon stad. Men denne gongen vart det altså England og London. Ein kjempeby med 7-8 milllionar innbyggjarar. Det merka me på larmen og folkemengdene i gatene og overalt. Det var milavis med "by" i alle retningar. Altså skal det ein del til av kollektiv forflytningsmiddel når alle desse folka skal frå den eine staden til den andre. Og den utfordringa har dei løyst på ein imponerande måte. Livet på gata er  fullt opp av gater, trafikk og folk, så i London har dei teke det underjordiske rom i bruk. Under gateplan er det eit imponerande nettverk av jernbanespor og undergrunnsbaner. Tog kjem og går heile tida til og frå alle desse undergrunnsstasjonane(bildet viser ein slik stasjon). Ramling og skramling, liv og røre. Roping i høgtalarar  om ruter og tog,  - og for all del "mind the gap".  Dette siste om den vesle glipa mellom toget og platforma når ein skal inn i og ut av toga. Det er lett å stiga feil, og det har sikkert skjedd ulukker, så det vart mykje "mind the gap" opp att og opp att heile tida . Hakk i plata...
  - Det gjekk eit par dagar før me forstod korleis dette underjordiske livet fungerte. Men då det først gjekk opp for oss, gjekk det veldig greitt å reisa omkring i London til dei forskjellege stadane me ville sjå.
Me kjøpte oss slike kort som me kunne reisa ubegrensa i dei 6 dagane  me var der. Og dei kunne me bruka på bussane og: Dei fine raude toetasjes bussane som det er så rikeleg av i London. Dei måtte me sjølvsagt prøva og: Særleg 30-bussen som gjekk til Marble Arch. Flott og oversiktleg og sitja fremst i andre etasje av bussane og sjå på bylivet og alt som for framom.
  - Ja, me hadde det kjekt i London. Mykje interessant å sjå. Men når det gjeldt lydnivået så var det godt å koma heim att. Så stillt ! Då kunne me kvila øyrene våre og resten av kroppane våre. For det er travelt å vera turist. Endå ein gong fekk eg erfara at det  beste med å reisa på tur er å koma heim att.

Kyrkje ???

No kjære lesarar av bloggen min, veit de kva dette er ? 

Det kan sanneleg vera så mangt no i våre dagar. Når ein byggjer noko no for tida, er det oftast prisen som avgjer korleis  produktet skal sjå ut. Ikkje så nøye om det er aldri så stygt. Berre det er tenleg.

Om eg ikkje hadde visst kva dette var , så ville eg tippa på ; ei løe, ein silo, eit skur, eit lager, ein fabrikk, eller ein driftsbygning av eit eller anna slag.

  - Men nei, kjære blogglesar, dette er utruleg nok ei kyrkje. Ei av dei mange kyrkjene her i denne kommunen. Og arbeidsplassen til min kjære prestemann akkurat i dag.
  - Hadde denne kyrkja vore bygd for nokre hundre år sidan eller bortimot tusen år sidan, så hadde utsjånaden vore ein heilt annan. Det var den gongen ei kyrkje såg ut som ei kyrkje. No for tida skal Gudshuset passa til så mange anledningar. Det er så mykje forskjelleg som skjer innanfor desse veggane. Første gongen eg var der, var det ytre eit nedslåande syn. Men berre til ein kjem over dørstokken. Innandørs opnar det seg ei heilt anna verd. Der er det så lyst og fint og koseleg at ein kan ikkje anna enn å trivast. Og at dei som høyrer til der er glade i kyrkja si, det er det ingen tvil om!

Støtte til Israel

På internett kan ein finna mykje løye. Og på youtube kan ein koma over litt av kvart.

 Der er det filmar av mange slag, om sikkert noko bort imot det meste. Og ofte må eg innom der.

  - No er det slik at datamaskina mi har passert 6 år. Det er visst veldig gammalt i dataverda. Og vert ein gammal, vert ein ofte og sær. Har ein hatt sine særtrekk før, så vert det ikkje mindre av dei når ein kjem opp i åra.

Slik er det med både folk og dyr, og også no datamaskiner. I alle fall denne.

For no vil ikkje sistnemde på internett utan ein tur innom youtube. Spør meg ikkje kvifor. Det berre er slik.

Dermed har eg kome over litt av kvart når eg har vore innom der. Som dette bildet viser: Ein hund som sit ved frukostbordet og les i ei avis. Og det er ikkje kva som helst avis han les, men sjølvaste Karmel-bladet. Eller Karmel Israel-Nytt som det heiter. Som eg sjølv abonnerer på. Og som vert laga i Israel av nordmenn (blant andre) som står midt oppi det som skjer i den vesle jødestaten.  Karmel forkynner sanninga i det som skjer i landet. I eit hav av løgn og bedrag. Det er ikkje politisk korrekt. Men det er i alle fall historisk korrekt, og det er det som betyr noko. 

Godt med alle som støttar Israel, enten det er tobeinte eller firbeinte.

Julestova

No i desse jule- og nyttårstider ser det slik ut i stova vår. Me har feirt jul og det har me tenkt å fortsetja med enno ei stund. Det er nok av dei som kastar ut juletreet straks me ha skifta årstal. Men så tjuvstartar mange med jula og, dessverre. 1.søndag i advent tek adventstida til. Ikkje jula som som stadig fleire ser ut til å tru. Det kan ein vel skulda foretningsverda for. Advent er ei eiga tid i kyrkjeåret. Ei ventetid på jula. Ei tid med forventning. Ikkje før julafta kl 17.00 ringjer jula inn. Slik er det og det prøver eg å halda på.