Dette nydelege fatet hang i mange år på kjøkkenveggen hjå mi kjære bestemor. Kvar gong eg var innom måtte eg sjå litt ekstra på det. Mine fem første leveår var eg så heldig å ha bestemor til nabo. Då kunne eg springa bort til henne så ofte eg ville. Der var det alltid godt å vera.
Men den sommaren eg var fem år flytta me til ein stad i utkanten av bygda. Far hadde bygd hus der. Det vart ein stor forandring å flytta frå ein liten loftleilighet til eit heilt hus. Ulempa var at det var ikkje lenger så enkelt å besøkja bestemor. Brått var det fleire kilometer å gå for å koma til henne. Likevel held eg sjølvsagt kontakten med henne. Mange gongar gjennom åra gjekk eg bort til henne, særleg når det var trøblete i heimen. Og det var ofte. Hjå bestemor var det alltid godt å koma. Der vart eg alltid møtt med gode ord, kakao og bollar. Har mange gode minne etter bestemor. Ho var den einaste av mine besteforeldre som levde til eg var vaksen. Ofte då eg besøkte henne hadde eg med meg Turid-vofsen, min barndoms hund og beste venn. Då fekk ho og smaka godsakene til bestemor. Då søstra mi og eg var små, leika me med papirdokkene til bestemor. Dei hadde ho liggjande under voksduken på kommoden på soverommet sitt.
Seinare, då eg vart skulejente, hende det at eg sprang bort til bestemor etter skuletid, for å unngå mobbing på skulevegen, noko som det var mykje av.
Åra gjekk, og eg var mykje innom til bestemor. Ho betydde mykje for meg. Alltid fint å sjå det fine fatet som hang på kjøkkenveggen der.
Då eg flytta heimafrå som 17-åring, kom eg ikkje så ofte til bestemor, men når eg reiste heim på besøk, var noko av det første eg gjorde å gå bort til bestemor. Siste gongen eg såg mi kjære bestemor var dagen før eg reiste til Tromsø for å gå på bibelskulen der i 1981. Då var eg 23 år. Ut på hausten fekk eg beskjed om at bestemor hadde vorte sjuk og var komen på sjukeheimen. Eg sende henne eit brev med ønskje om god betring og eit håp om å sjå henne att i julaferien. Slik gjekk det ikkje. Tre veker seinare fekk eg beskjeden om at bestemor var død. Eg fekk ikkje ta skikkeleg farvel med henne, men eg rakk heim til gravferda.
Det fine fatet på kjøkkenveggen hamna då hjå tante S. min fadder og yndlingstante. Og på slutten av denne tanta sitt liv, var det eg som fekk det fine fatet, medan tante S. enno var oppegåande. No heng det på veggen i stova mi i leiligheten min i utkanten av byen. Eit stort og godt minne etter bestemor. Eg er veldig glad for å ha dette etter mi kjære bestemor. Ei slik bestemor vert aldri gløymd.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar