"Men at det er en nyttig ting..."

 I tida før jul fekk eg eit stadig gjentakande spørsmål frå han som eg bur i lag med: Kva ønskjer du deg til jul?   I byrjinga hadde eg  ikkje noko svar å gje. Har i grunnen alt eg treng. Men så etter å ha fundert litt i dagar og veker føre jul begynte eg å tenkja i praktiske baner:  Har oppdaga at det dukkar opp rust på det vesle utvalet eg har av verktøy i leiligheten min i utkanten av byen.  Kunne vore greitt å ha noko som kan ta knekken på det. Dessutan, både det eine og det andre kunne trengja litt smørning og vedlikehald. Så kvifor ikkje ønskja seg noko som kan hjelpa litt på forfallet av det eg har i skuffer og skap. Så då nemnde eg det for gubben. Det er vel ofte ein får ting til jul som ein aldri får bruk for. Unødvendige ting. Men dette måtte no vera midt i blinken, tenkte eg.

Etter kvart som jula nærma seg så kom spørsmålet att frå O: Kva ønskjer du deg til jul? Og eg gav han  same svaret eg veit ikkje kor mange gongar. Til slutt hadde han tydelegvis fått det med seg. For på julekvelden kom han med pakka som inneheldt det som biletet viser. Det er vel ikkje så vanleg at koner får slike gåver av ektemennene sine. Men som Alf Prøysen syng i ei av sine viser: "Men at det er en nyttig ting kan ingen komme fra". 

Då eg var inne på øynæ for å saga meg eit julatre nokre dagar før jul, oppdaga eg rustflekkar på saga mi. Og noko av det første eg gjorde då eg hadde vorte den lukkelege eigar av dette rustmiddelet, var å sprøyta noko av innhaldet på sagbladet. Sidan har eg oppdaga at det er fleire ting i heimen som treng same behandlinga. Godt at det finst noko som hjelper.

Forresten så er det ikkje berre ting som treng "smørning". Har oppdaga at min 63 år gamle lekam ikkje er som han var for 30 - 40 år sidan. Kanskje han kunne trengja noko liknande....

Men det får verta av eit litt anna slag. 

Gledeleg melding i advent

 "Hei Ragnhild! Gratulerer - du er den heldige vinner av en hel kasse klementiner. Kassen kan hentes når som helst i butikken...."

Denne gledelege meldinga dukka opp på telefonen min i går. Eg vart hoppande glad og ikkje minst overraska. Bakgrunnen for dette var at eg var innom denne Kiwi-butikken tidlegare i veka. Der fekk eg tilbod om å vera med i trekning om ein kasse klementiner. Eg slo til og tenkte ikkje meir på det før denne gledelege meldinga kom i går. Eg ringde straks attende til butikken og der vart det sagt at dei trekkjer ein person kvar dag no i førejulstida som altså får ein heil kasse klementiner. Tenk at det vart meg då, av alle dei som var innom butikken i går! Det er ikkje ofte eg vinn noko, så dette var kjekt. Klementiner er gode greier. 

I dag var eg innom og henta gevinsten og tok med heim. Dermed vart eg 124 klementiner rikare! Dei skal etast med stor nyting den komande høgtida. 

Havila Capella

 For nokre dagar sidan kom denne staselege dama til byen. Ho kom akkurat i den tida då hurtigruta plar koma. Eg såg henne då eg var ute på min vanlege tur med Tinka. Ser nesten ut som ei hurtigrute, men ikkje heilt. Så kva slags "dame" er eigentleg dette? 

Jau, no har det seg slik at dette er det første av fire skip frå det sunnmørske rederiet Havila Kystruten som skal gå langs kysten slik som hurtigrutene. Ho ber det merkelege namnet Havila Capella. Nytt og sikkert fint skip. Så ho kjem nok til å dukka opp mange gongar i tida framover. Og eg som er så van med å sjå hurtigrutene som kjem nesten kvar dag. No må eg berre venja meg til dette og. Det er stadig noko nytt.

Etter kvart kjem det altså tre fleire liknande skip, men det vert ikkje før eit stykke ut i det nye året 2022.

Desse skipa seiest å vera norskekystens mest miljøvennlege skip. Og det høyrest no bra ut. 

Det var fleire enn eg som hadde møtt opp for å ønskja "dama" velkomen. Nokon kalla det ei historisk hending. Me får ønskja henne velkomen alle me som kjem til å sjå henne kvar gong ho kjem hit til byen, og håpa ho får mange fine turar langs den lange flotte kysten vår.

Snø, is og kulde

 For nokre dagar sidan reiste me hit til min leilighet i utkanten av byen, alle tre. Oftast er det berre Tinka og eg som reiser hit, men denne gongen er min kjære O. med. Her er det så roleg og godt. Ingen trafikk. Bylarmen høyrest ikkje. Lufta er reinare og friskare. Eg nyt å vera her. Også Tinka trivst her. Det kjekkaste ho veit når me er her, er å sitja ute på altanen og sjå på utsikten. Denne gongen kunne ho ikkje det, i alle fall ikkje i byrjinga. For, som biletet viser, var alle vindaugo på altanen frose til. For nokre år sidan vart alle altanane glasa inn, og det er mange fordelar med det. Men og nokre ulemper. Som om vinteren når det er kaldt. Då vert det slik. og då er det ingen utsikt for verken Tinka eller oss tobeinte. Tinka var tydeleg skuffa. Ingenting å gjera med det, tenkte eg. Får berre venta på våren. 

Men så oppdaga eg at isen var på innsida, ikkje på utsida slik eg hadde trudd. Då vart brått saka ei anna. Eg henta isskrapa som eg brukar på bilen, og etter litt skraping fekk Tinka og oss andre utsikten vår attende. Tinka sette seg straks til rette for å sjå på alle som gjekk forbi, slik ho plar gjera. Det er særleg hundar ho ser etter. Kattar er det ikkje så mange av her. Likevel er det ein og annan. Den næraste katten bur faktisk vegg-i-vegg med oss her i 3. etasje. Nærare enn ønskjeleg. For Tinka har fortsatt eit svært anstrengt forhold til alt som er av kattabeist. Helst skal dei skremmast og jagast over haug og hamrar, og hadde det vore opp til Tinka så hadde ho kverka dei og. Den store kunsten er å unngå eit møte med nabokatten i trappeoppgangen når me går ut og inn. Eit slikt møte hadde berre framkalt eit fæla leven.

No har me vore her på denne rolege staden nokre dagar. Men i morgon reiser me attende til byen. O. må heim og skriva julakort, seier han. Men me reiser stadig litt att og fram heile tida. Særleg eg. Og så er det greitt at det er så kort veg til øynæ herifrå. 

Dessutan planlegg me julafeiring her, i år som i fjor. Det ser me fram til.