I det førre innlegget her var det dei fine gulnande lauva på trea eg la ut bilete av. Det er ca tre veker sidan. Desse tre vekene har hausten gått sin gang, og dei same fine lauva ligg no på bakken. Der ligg dei i store våte triste haugar. Tida går og naturen går sin gang. Året er ein stadig runddans og som svirrar av gårde i ein stadig større fart, kan det virka som. Ingen ting her på jorda varer evig, og årets lauv har gjort si gjerning og går no attende til naturen. Trea står nakne attende, og me går inn i ei stadig mørkare årstid. Kveldsturane med Tinka er av det våte slaget. Det regnar og regnar. Tinka sin våte pels får knapt tørka før det er tid for neste klissvåte vandring her i nabolaget. Me har verkeleg fått vår del av regn etter den fine sommaren.
Men i dag kom sola fram. Det var ikkje til å tru. Då måtte bikkja og eigaren opp i høgden. Det vart berre ein liten fjelltur, men likevel. Dessutan er det er noko med søndag og fint ver. Då er det fleire enn eg som ville nytta finveret. I dag virka det som om "halve byen" gjekk med same tanken. På eit tidspunkt vart det så tjukt med folk at eg måtte finna fram munnbindet. Kunne ikkje risikera noko. Koronaviruset gjer seg enno gjeldande.
Godt å koma seg ut, men det er ikkje årstida for dei lange fjellturane. Ein dag i sist veke var eg så lenge oppover at eg hadde problem med å koma meg ned att før mørkret kom på meg. Og enno er det ein månad til solsnu. Likevel går det greitt her hjå oss. Me innstiller oss etter forholda. Og så har me det så godt saman me tre; min kjære mann, Tinka og eg. Berre nokre blikk på nyhetssendingane minner oss på at me har det veldig godt i forhold til mange andre. Er veldig takksam for det. Og no kosar me oss mest inne, medan regnet og mørkret ruvar utom vindaugo. Og snart er det jul. Håpar det vert ei julehøgtid av det gode slaget. Eller i alle fall så god som ei jul kan verta i koronatid.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar