Første snøen

Snøen er komen! Det var i går kveld han kom dalande her i låglandet for første gong. Han hadde med seg ein intens vind. Altså kom den første snøen på skrå, eller rettare sagt, på tvers. I alle fall kom han og dekte vårt nærmiljø slik at det lysna betrakteleg. 

Dette biletet tok eg i dag på morgonturen. Då hadde vinden stilna og snøinga teke ein pause. Sola stakk hovudet fram og lyste endå meir opp. Det gledde mitt snøelskande hjarta. Tinka deler mi interesse for snø. Då livnar ho til meir enn vanleg, og ser på meg slik som på biletet. Eg kjenner det blikket: "Kom og leik med meg" betyr det. Helst vil ho sleppa bandet og springa uhemma omkring. Men det let seg sjeldant gjennomføra her i byen. Det er lettare å få til der leiligheten min i utkanten av byen er. Der plar det vera meir snø og. Skulle gjerne vore der no...

Uansett så er det siste haustdagen i dag, viss ein skal sjå på kalenderen. Og når morgondagen kjem er me i julemånaden. Men den vanlege julasjauen har teke til for lenge sidan. Julatre og pynting i gatene. Nissar og den slags tull og tøys. Det er tydeleg at folk flest tenkjer stadig mindre på kvifor me feirer jul. 

Sjølv synest eg det er fint og gå inn i adventstida. Prøver å ha ei ventande haldning i denne tida. Ta det roleg og kosa meg med juleførebuingar. Tenkja etter kva for julegåve som passar til den enkelte. Og så er det julekorrespondansen. Det er ein triveleg aktivitet i denne tida.

No er det tid for Tinka sin "midt-på-dagen-tur". Får ta meg ein rusletur i det fine veret. Og så tek eg med meg fotoapparatet. Sikkert mange fine motiv å finna på ein slik fin dag.

 

Våt naken haust

 I det førre innlegget her var det dei fine gulnande lauva på trea eg la ut bilete av. Det er ca tre veker sidan. Desse tre vekene har hausten gått sin gang, og dei same fine lauva ligg no på bakken. Der ligg dei i store våte triste haugar. Tida går og naturen går sin gang. Året er ein stadig runddans og som svirrar av gårde i ein stadig større fart, kan det virka som. Ingen ting her på jorda varer evig, og årets lauv har gjort si gjerning og går no attende til naturen. Trea står nakne attende, og me går inn i ei stadig mørkare årstid. Kveldsturane med Tinka er av det våte slaget. Det regnar og regnar. Tinka sin våte pels får knapt tørka før det er tid for neste klissvåte vandring her i nabolaget. Me har verkeleg fått vår del av regn etter den fine sommaren. 

Men i dag kom sola fram. Det var ikkje til å tru. Då måtte bikkja og eigaren opp i høgden. Det vart berre ein liten fjelltur, men likevel.  Dessutan er det er noko med søndag og fint ver. Då er det fleire enn eg som ville nytta finveret. I dag virka det som om "halve byen" gjekk med same tanken. På eit tidspunkt vart det så tjukt med folk at eg måtte finna fram munnbindet. Kunne ikkje risikera noko. Koronaviruset gjer seg enno gjeldande.

Godt å koma seg ut, men det er ikkje årstida for dei lange fjellturane. Ein dag i sist veke var eg så lenge oppover at eg hadde problem med å koma meg ned att før mørkret kom på meg. Og enno er det ein månad til solsnu. Likevel går det greitt her hjå oss. Me innstiller oss etter forholda. Og så har me det så godt saman me tre; min kjære mann, Tinka og eg. Berre nokre blikk på nyhetssendingane minner oss på at me har det veldig godt i forhold til mange andre. Er veldig takksam for det. Og no kosar me oss mest inne, medan regnet og mørkret ruvar utom vindaugo. Og snart er det jul. Håpar det vert ei julehøgtid av det gode slaget. Eller i alle fall så god som ei jul kan verta i koronatid.

Haust, regn og nedbørsrekord

Det er forlengst haust og sommaren har vorte eit stadig fjernare minne. Han var uvanleg tørr og fin i år, midt i blinken for turar i fjellet. Eg tenkjer stadig attende på dei fine turane i Nordfjord, og varmar meg på dei etter som hausten vert mørkare og våtare. Ja, sommaren var fin og det gjorde vel sitt til at eg fann så store mengder med blåbær.

 Men ingen fordel utan ulempe. Det vart vel tørt etter kvart, og det enda med vassmangel og aukande straumprisar.  Likevel, regnet er aldri langt unna her på vestlandet. Det kom, og det kom i store mengder. Så pass mykje regn fekk me at me gjekk ut oktober med nedbørsrekord her i byen mellom dei sju fjell. Og det er ikkje lenge mellom kvar gong det skjer.

 Ja, regnet høljar ned her utanfor vindaugo no. Stadig mørkare vert det og om kveldane. Og kveldsturar med bikkja er ikkje noko ein gler seg til i desse dagar. Eigentleg skulle eg vel lagt til eit bilete av eit skikkeleg regnver her, men i staden valde eg det fine haustbiletet av gulnande lauv som kom i min veg her ein dag. For det hender at regnbygene lettar innimellom, og viss sola er ivrig nok så greier ho å trengja seg gjennom det mørke skydekket, -  i alle fall av og til. Det var i ei slik stund eg knipsa dette biletet på min vandring for nokre dagar sidan.

No er me så vidt i gang med siste haustmånaden. Om ikkje lenge ligg det fine haustlauvet på bakken for å gå attende til naturen. Og så er det å venta på vinteren og snøen som sikkert ikkje kjem. Det vert stadig blautare vintrar, og lengre tid mellom skiturane. Men det er slik det har vorte, dessverre. Ikkje så mykje å gjera med, får berre gjera det beste ut av det, og finna koselege inneaktivitetar å driva med. Sjølv kosar eg meg med store mengder lesestoff og litt handarbeid. Og så lagar eg fotoalbum på nett av dei mange bileta eg stadig tek. Dessutan har me mykje blåbærsyltetøy som skal etast. Og om ikkje lenge er det sesong for julekorrespondansen. Veldig kjekt å driva med i den mørkaste tida av året.💥