Vinter på overtid

Stakkars forkomne påskeliljer. Dei stod så fint og blømde og hadde nok ikkje rekna med å verta innhenta av vinteren ei veke ut i april. Men veret er lunefullt. Ein veit aldri kva ein kan venta seg frå den kanten. Vinteren ville ikkje sleppa taket heilt enno. Han sette i gang med sludd, snø og hagl. Og det heile vart servert på tvers, altså med vind. Mykje og sterk vind.

 Då er det ikkje greitt å vera påskeliljer, krokusar og snøklokker. Det ser ut som om desse skjøre plantane står og sturer no. Dei lyser fortsatt opp, men etter dei vermessige herjingane siste dagane ser dei litt pjuskete ut. 

   No har me lagt påska bak oss. Og etter høgtider og reiser har vår usynlege fiende, koronaviruset, for vane å blussa opp att. Og tiltaka let ikkje venta på seg: I kveld er det engelskkurs, og i går fekk eg beskjed om at det må over på zoom, enno ein gong. Då vert det å sitja heime i stova og sjå lærar og medelevar på datamaskina. Men slik er det. Får berre gjera det beste ut av det. 

Når det gjeld påskeliljer og andre tidlege vårblomar, så skulle eg ønskja at eg kunne gå ut og leggja eit varmt teppe rundt dei, gje dei noko varmt å drikka og skru opp temperaturen. I praksis går det nok ikkje. Men ønskjet er der.

Eller så får eg ta kontakt med Meteorologisk Institutt, visa dei ein kalender, og ytra eit ønskje om eit ver som passar til årstida.

 

Uansett så må ein vel gå ut ifrå at våren og varmen ligg rett rundt hjørna.