Eit møte med Moder Jord

 Dette er vel eit vinterbilete til å drøyma seg vekk i. Her viser vinteren seg frå si beste side. Dette er eit av dei mange is- og snødekte  vatna på byfjella. Lang tid med kulde har sett eit gledeleg preg på naturen. 

Det var i går eg var ute på den første skituren i dette årstalet. Herleg å koma opp i snøen og sola. Dette langstrakte vatnet på biletet lokka meg bortover, og det var som å gå inn i eit eventyrland. Tinka sprang glad og fornøgd attmed meg i band. Hadde forsynt henne med blåe potesokkar slik at ho skulle sleppa å få snø- og isklumpar mellom tærne. Det var ho vel fornøgd med.

Eg møtte ikkje mange utpå dette vatnet. Det passa meg bra i desse tider med avstand og smittevern. Godt å koma seg avsides frå folk. Og eg tok det roleg. Det er ingen ting som hastar når ein er på ein slik nydeleg stad. 

Etter ei stund gjekk eg bort til å ein benk og såg på utsikten. Det var kvardag så det var ikkje så mange andre i fjellet. Dei fleste var nok på jobb og skule. Tinka rulla seg i snøen og kosa seg veldig. 

Eg tenkte å ta matpausen ein stad der det var bord og benker, men for å koma dit, måtte eg gå eit stykke gjennom lysløypa. Der var det eit heilt anna terreng enn det me ser på biletet. Bratte bakkar oppover og nedover. Skikkeleg berg-og-dalbane. Tydeleg berekna på dei unge og spreke. 

Det gjekk bra ei stund. Men i ein bakke gjekk det heilt gale. Eg fekk hundebandet under eine skia, skar ut av løypa, mista balansen og datt stygt på det hardtrakka underlaget. Eg sette i eit vræl og vart liggjande ei god stund. Det er lenge sidan eg har hatt eit slikt hardt og brutalt møte med Moder Jord. Det var baken som hadde teke støyten. Det hadde lite nytta å ropa på hjelp, for der var ingen.

Medan eg låg der og kjende på den dundrande smerta i min stakkars bakpart, kom eg på nokre verselinjer frå ein song som vart sungen ein del på barneskulen: 

                      "Og når så stundom for stridt det gjeng,

                       I snøen finn du så mjuk ei seng."

Mjuk seng? Jau takk!!  Eg kunne tenkt meg eit alvorsord med han eller ho som skreiv dette.

 Den "senga" som "Moder Jord" møtte meg med den dagen kunne like godt vore av stein!

Jaja, det lytta lite å hissa seg opp. Etter ei stund liggjande der på det hardtrakka underlaget, med min vonde bakpart, fekk eg endeleg, med mykje strev, krekt meg på føtene att. Og når sant skal seiast, så kunne hendinga fått eit anna resultat. Eller som eg ville sagt på dialekt: 

 "Da kudne vøre værre".

Etter  ein lang tur i sniglefart, kom eg meg dit eg planla pausen, fekk i meg næring og styrke til å koma meg heim att på eit vis.

 I dag er det "dagen derpå". Det var nok halebeinet som måtte betala prisen for den skituren i går. Eg får sei det slik at; eg kjenner veldig godt at eg har eit halebein. Og det får eg vel kjenna på ei god stund framover. 

Om nøyaktig to månader fyller eg 63 år. Men akkurat no føler eg meg som ein 80-åring.