Alt er ein overgang.

Det har ikkje vorte mykje bloggskriving no i haust. Ikkje det at eg har så mykje å gjera. Har alltid noko som opptek meg. Sit aldri med hendene i fanget. Og stadig er planane mange. Men uansett så går tida skrekkeleg fort!
 Dagane har vorte så korte at mange av mine planar har vorte med tanken. Mørkret ruver over den regnvåte byen, og i det siste har eg vore trøttare enn elles. Eg vel å skulda på årstida.
  -  Sist veke kom det likevel eit lyspunkt frå Det Meteorologiske Institutt: Det var snø i vente! Og mitt barnlege hjarta gledde seg stort. Men då tida var inne, kom snøen som regn,  -  som vanleg.
  - Så no sit eg her og prøver å halda motet oppe med eit lite sommarminne frå årets hyttesesong: To blømande rosebusker(bildet)  Det var så kjekt å koma på hyttetur og sjå så mange roser. Men også her vart gleda kortvarig. Den neste hytteturen møtte meg med tomme rosestilkar. Berre greinene stod att. Ingen tvil om kven som hadde vore der. Hjortebestanden spør ikkje om lov når dei vil ha noko.
Så følgde fleire roselause månader der ved hytta.  Men så, på ein dagstur dit den 31.oktober  stod det brått ein knopp i rosebedet. Han stod der og lyste så frimodigt i dei kalde, våte omgjevnadene.
Det skulle ikkje meir til for at stemningsleiet mitt steig nokre hakk.
Men på neste hyttedagstur var han vekke. Det vart hjortamat av den knoppen og.
Så alt er ein overgang, som reven sa då han vart flådd.

  - Livet her vest er full av regnbyger, men det har aldri hendt at dei ikkje har letta. Eg er glad for kvar regnbyge som gjev meg den ære å forsvinna, og for kvar den solstråle som unner meg litt varme.
Her gjeldt det å finna lyspunktene.