Og det måtte sjølvsagt feirast. Her i huset feirar me alt som går an å feira. Då vert det alltid kake, og det vart det i går og. Det var gode greier for ho Tinka, men ho måtte dela med O. og meg. Eg ser ikkje for meg at ho hadde kasta seg over heile kaka åleine. Det hadde vorte eit griseri utan like. Så då dette biletet var teke, vart kaka sett på bordet slik at me kunne forsyna oss i anstendige former.
Tinka var knapt eit år då ho kom til oss for 7 år sidan. Då var ho ein vill og galen unghund som mangla det meste av manerar. No har ho forlengst vorte ei vaksen hundedame, sjølv om oppførselen hennar til tider kunne vore betre.
Ho har eit svært anstrengt forhold til kattar. Når me er ute og går, er ho på stadig leiting etter kattane. Når ho finn dei kan det verta bråk og spetakkel. Det hender rett som det er at ho går derifrå med blodete snute. Kattane veit å forsvara seg.
Men ho er no god og. Og trufast. Når eg går ut utan henne, kan ikkje ho liggja inne i stova. Nei, så skal ho liggja i gangen og venta på meg. Men når O. går ut, er ikkje det så nøye. Så ho gjer forskjell på oss.
Det er ikkje alltid at Tinka kjenner sine grenser. Her ein dag var Tinka og eg ute og gjekk på ein skogsveg. Der låg det fleire kyr midt i vegen. Tinka ville sjølvsagt TA dei. Ho stoppa opp og kjefta på dei, på sitt vis, men kyrne brydde seg ikkje. I det tilfellet hadde ho litt for mykje sjølvtillit.
Men ho er no god å ha og. Eg har alltid ein turkamerat på mine turar til skogs og til fjells. Det er eit liv som passar både henne og meg.
Dei to hundane eg hadde før, passerte begge 15 år. Får eg ha Tinka like lenge så er eg heldig. Men me tek ein dag om gongen...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar