Fru Bukselaus ?

 I det siste har eg slite ut den eine buksa etter den andre. Det har vel noko å gjera med at eg har lenge hatt ein del gamle og godt brukte bukser.  Ei bukse held ei stund, men ho varer ikkje evig. Tida er så avgjort komen til å fornya seg i buksevegen. Det er berre så kviafullt. Eg går ikkje og kjøper meg klede før eg må, men no må eg. Behovet har meldt seg med full styrke. 

I mellomtida har eg grave djupt i bukseskuffa, og der fann eg denne buksa som eg ikkje har brukt på år og dag. Eg tok henne på meg i dag, og ho var grei nok, men litt vid i livet. Eg har aldri vore tjukk, men eg må  ha vore nokre gram meir sist eg brukte denne. Buksa stod i fare for å detta nedom me. Stor fare for bukse-sig. Kan ikkje risikera at buksa vert liggjande ned på anklane når eg er ute med hunden, eller ute i andre ærend.  Så noko måtte gjerast. Min kjære O. brukar selar for å halda buksa oppe. Men det er så sørgjeleg ukvinneleg. Det er vel helst gamle gubbar som brukar slikt. Og kanskje born.

I barndomen var eg ei tynn lita flis av ein jentunge, med ein kroppsfasong som ein spikar. Buksene hang ikkje oppe. Ingen ting å hengja dei på. Løysinga vart selar den gongen. Det var ikkje anna råd. Kanskje det hadde hjelpt å eta seg tjukk og feit, men for meg var det naturleg å vera tynn. Eg vart ikkje tjukkare om eg prøvde aldri så mykje. 

Då eg gjekk på barneskulen, eg var vel 7-8 år, fekk me ein dag besøk av helsesøstra. Då vart me undersøkte og fekk strekar i armen, og så måtte me på vekta. For min del viste vekta 19 kg. Det likte ikkje helsesøstra, og sende meg heim med ein lapp der det stod: "Litt for lett". Har aldri forstått kvifor. Ei oppfordring til foreldra mine om å gje meg meir mat?  Det hadde ikkje hjelpt likevel. Helsesøstra måtte vel forstå at me er så forskjellege. Vel, eg var minst i klassen så lenge eg gjekk på barneskulen. Men då eg kom på ungdomsskulen, vaks eg heldigvis opp til normal storleik, og godt var det.

Men attende til dagens situasjon: Den vide buksa. Noko måtte gjerast. Etter litt grubling kom eg på noko glupt: Eg fann nokre gamle skolisser og gjorde som biletet viser: Tok ei skolisse i kvar side og strama dei til i kvar side ved hjelp av beltehempene. Det heile gøymde eg under gensaren. Folk treng ikkje vita kva eg har under der. Men det viktigaste var at buksa vart brukbar og kan brukast enno ei stund. Ein kan ikkje vera rådalaus.

 Og bukselaus bør ein i alle fall ikkje vera.