Vanlegvis lever me vårt rolege kvardagsliv her i heimen vår, - O., Tinka og eg. Me sit her ofte med kvar si bok, eller for min del vert det ofte strikking eller brodering. Litt husarbeid må me gjera og. Og så må Tinka få sine tre daglege turar.
- Men av og til skjer det ting som ikkje er planlagt. Å vera gift med ein diabetikar kan ha sine utfordringar. Det har eg oppdaga for lenge sidan. Det har vorte ein del mindre hyggjelege opplevingar med gubben sitt varierande blodsukker. Særleg når det omtalte blodsukkeret går under det akseptable nivået.
Men det som skjedde tysdag i sist veke, var litt annleis: Me hadde nett vore ute ein tur og kom inn att. O. sette seg ved bordet og eg gjorde litt husarbeid. Etter kvart oppdaga eg at han var på veg inn i drøymeland. Eg målte blodsukkeret hans, som var normalt. Så prøvde eg å vekkja han, men det gjekk ikkje. Han la seg framover bordet og forsvant inn i medvitsløysa. Eg rista i han utan at det hjelpte. Då forstod eg at dette var meir enn søvn. Så eg ringde 113 og forklarte situasjonen. Ambulansefolka nølte ikkje og sende straks ein sjukebil. Ti minuttar etter var dei her. Dei la O. ned på golvet, kobla han til ei maskin, og han kom gradvis til seg sjølv. Så ville dei ha han innlagt. Det gjekk fort og greitt for oss som bur så sentralt.
- På sjukehuset fekk han einerom i den nye delen av bygget. Fin utsikt fekk han og. Og eg fekk besøkja han kvar dag. Me hadde trudd at han skulle koma heim att fort, men han vart verande ei heil veke. Personalet var grundige og ville finna ut kva som var grunnen til at han besvimte. Så dei følgjande dagane vart han undersøkt på alle baugar og kantar inni og utanpå. Og pasienten, eller feriegjesten som han kalla seg sjølv, let seg villig dulla med. Han synest han fekk ei fantastisk behandling på dette "hotellet". Og etter ca ei veke kom han heim att for nokre dagar sidan, god som ny, og slik håpar me at han får vera lenge enno.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar