Ja, det vart mange "HURRA" på årets 17. mai for to dagar sidan. Ein må attende til 2019 for å oppleva noko liknande. Folk møtte opp i store mengder for å feira denne tradisjonsrike folkefesten. Jubelen stod til himmels her i sentrum av byen mellom dei sju fjell. Uendeleg godt å få feira normalt etter desse åra med korona-pest.
O. og eg var og ute og såg på livet. Han i dress og eg i bunad. Og så fekk me så fint ver! Berre det heva stemningen. Det var 17. mai-tog i lange baner. Mykje fint å sjå. Korpsmusikk og buekorps var rikeleg til stades. Det ljoma lang veg. Det er vel ingen som er så flinke til å feira nasjonaldagen som oss nordmenn.
Nytt av året er at eg har fått konebelte til bunaden min. Det var jammen på tid no når O. og eg har vore gifte i nesten 10 år. Har tenkt på det lenge. Men det er ofte slik med denne dama, at det kan vera eit godt stykke frå tanke til handling. Og beltet vart så fint, så fint. Sjå berre på biletet! Men no er det gjort og beltet passa så godt saman med resten av den fine bunaden min som kjem frå mine heimtrakter.
Etter ein tur på byen, tok eg meg ein tur med Tinka nordover til den parken me plar gå til. Med bunad må ein rekna med å få merksemd på ein slik dag. Turistar, og særleg utlendingar, likar norske bunader, noko dei gjev tydeleg uttrykk for. Då må ein finna seg i å verta fotografert.
Heldige oss som har eit fritt demokratisk land å bu i. Håpar inderleg at det krigsherja Ukraina får attende fridomen sin snart, og at dei kan nyta livet slik som oss. Og så får me håpa at slutten på korona-tida er nådd slik at me kan leva normalt att på alle måtar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar