Hurra for 17. mai !

 Ja, det vart mange "HURRA" på årets 17. mai for to dagar sidan. Ein må attende til 2019 for å oppleva noko liknande. Folk møtte opp i store mengder for å feira denne tradisjonsrike folkefesten. Jubelen stod til himmels her i sentrum av byen mellom dei sju fjell. Uendeleg godt å få feira normalt etter desse åra med korona-pest. 

O. og eg var og ute og såg på livet. Han i dress og eg i bunad. Og så fekk me så fint ver! Berre det heva stemningen. Det var 17. mai-tog i lange baner. Mykje fint å sjå. Korpsmusikk og buekorps var rikeleg til stades. Det ljoma lang veg. Det er vel ingen som er så flinke til å feira nasjonaldagen som oss nordmenn. 

Nytt av året er at eg har fått konebelte til bunaden min. Det var jammen på tid no når O. og eg har vore gifte i nesten 10 år. Har tenkt på det lenge. Men det er ofte slik med denne dama, at det kan vera eit godt stykke frå tanke til handling. Og beltet vart så fint, så fint. Sjå berre på biletet!  Men no er det gjort og beltet passa så godt  saman med resten av den fine bunaden min som kjem frå mine heimtrakter.

Etter ein tur på byen, tok eg meg ein tur med Tinka nordover til den parken me plar gå til. Med bunad må ein rekna med å få merksemd  på ein slik dag. Turistar, og særleg utlendingar, likar norske bunader, noko dei gjev tydeleg uttrykk for. Då må ein  finna seg i å verta fotografert. 

Heldige oss som har eit fritt demokratisk land å bu i. Håpar inderleg at det krigsherja Ukraina får attende fridomen sin snart, og at dei kan nyta livet slik som oss. Og så får me håpa at slutten på korona-tida er nådd slik at me kan leva normalt att på alle måtar. 

Farvel korona ?

 I ca to år har det stått ein stor grå bygning godt synleg i sentrum av byen. Den staden folk gjekk til når dei skulle korona-testa seg. Ein bygning som minna stygt om denne pandemien som har herja over store deler av kloden vår, og som har etterlate seg eit stort antal alvorleg sjuke og døde. Sjølv har eg vore der tre gongar for å utelukka smitte. 

Ein dag i sist veke då eg gjekk forbi denne staden, såg eg at dei hadde kome godt på veg til å avvikla heile greia. Berre eit par brakker stod att. Eit gledeleg syn. Pandemien er på retur, sjølv om nokon påstår at det kan koma fleire bølgjer med smitte. Det kan ein sjølvsagt ikkje utelukka enno. Får ha det i bakhovudet og vera forsiktig. Eg brukar fortsatt munnbind i butikkar og på bussen, sjølv om det ikkje lenger er påbudt. Men så er det vel ikkje forbudt heller. 

Eg har vore heldig og sluppe smitte heile denne koronatida, sjølv om eg er blant dei få som ikkje har teke koronavaksina. Difor har eg måtta vera ekstra forsiktig. O. og eg har levd i ein sjølvpålagt karantene store deler av dei siste åra. Men no har me begynt å ta kontakt med slekt og venner i eit forsøk på å koma attende til eit normalt liv.

Eit par dagar etter det første biletet såg det slik ut der testestasjonen stod. Tilsynelatande heilt normalt, slik som før pandemien. Kunne ein berre vera sikker på det...  Det kan ein sjølvsagt ikkje heilt enno. Men me lever i håpet. Ser framover med forventning.    Det store ønskjet er: 

 

 LENGE LEVE NORMALE TIDER!