Ein søt liten bjørkekvist med nokre "uskuldige" raklar. Slik kan det sjå ut. Men fullt så uskuldige er dei nok ikkje for meg og alle andre bjørkepollenallergikarar. Dei har det med å gjera livet vanskeleg for mange kvart år på denne tida. No er me vel over det verste for i år, men det vart mange harde tak denne gongen og.
Trist at det skal vera slik, for det er så fint når bjørka sprett ut og det vårast omkring ein. Eg plar nyta det når det livnar i naturen, og når ein kan gå dei tre faste hundeluftingsturane når det er lyst. Då kan eg og gå lengre turar i fjellet, og ikkje vera redd for å verta overraska av mørkret.
Men så var det pollenet då. Det begynte å gjera seg gjeldande i byrjinga av mai. På mine vandringar med Tinka kjende eg at pollenet kom meg i møte i stadig aukande mengder. Ute og inne bestod livet meir og meir av nysing, hosting og snyting. Det rann or augo og nasa, så store mengder snytepapir måtte kjøpast inn, og vart rikeleg brukt. Fleire morgonar vakna eg med ei blank grautaktig væske rundt augo. Så var det å gå i gang med dagens snyting og nysing.
O. synest eg brukar vel mykje lyd når eg nys. Men når nasa, augo og munnen er full av pollen så kan ein ikkje nysa som ei pysete mus. Då må ein ta sats og nysa med full styrke for å verta kvitt det overflødige uvesenet. Det vert med bulder og brak. Vondt skal vondt fordriva.
No har dette pollenet halde på så lenge at eg har godt håp om at det går mot ein ende. Då har eg eit heilt års pause til neste gong. Gode greier.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar