Kampen mot bjørkepollenet

 Ein søt liten bjørkekvist med nokre "uskuldige" raklar. Slik kan det sjå ut. Men fullt så uskuldige er dei nok ikkje for meg og alle andre bjørkepollenallergikarar. Dei har det med å gjera livet vanskeleg for mange kvart år på denne tida. No er me vel over det verste for i år, men det vart mange harde tak denne gongen og. 

Trist at det skal vera slik, for det er så fint når bjørka sprett ut og det vårast omkring ein. Eg plar nyta det når det livnar i naturen, og når ein kan gå dei tre faste hundeluftingsturane når det er lyst. Då kan eg og gå lengre turar i fjellet, og ikkje vera redd for å verta overraska av mørkret. 

Men  så var det pollenet då. Det begynte å gjera seg gjeldande i byrjinga av mai. På mine vandringar med Tinka kjende eg at pollenet kom meg i møte i stadig aukande mengder. Ute og inne bestod livet meir og meir av nysing, hosting og snyting. Det rann or augo og nasa, så store mengder snytepapir måtte kjøpast inn, og vart rikeleg brukt. Fleire morgonar vakna eg med ei blank grautaktig væske rundt augo. Så var det å gå i gang med dagens snyting og nysing. 

O. synest eg brukar vel mykje lyd når eg nys. Men når nasa, augo og munnen er full av pollen så kan ein ikkje nysa som ei pysete mus. Då må ein ta sats og nysa med full styrke for å verta kvitt det overflødige uvesenet. Det vert med bulder og brak. Vondt skal vondt fordriva. 

No har dette pollenet halde på så lenge at eg har godt håp om at det går mot ein ende.  Då har eg eit heilt års pause til neste gong. Gode greier.

17.mai 2021

 Så vart det ein slags 17.mai i år og:  Korona-17. mai for andre gong. Kanskje det vert ei litt meir normal feiring neste år, men ein veit aldri. "Pesten" trekkjer i langdrag. Får prøva å gjera det beste ut av det enno ei tid.

Ut på føremiddagen begynte eg å ta på meg bunaden. Då må ein ha god tid, for det tek si tid å få på seg all den stasen som høyrer til. I fjor droppa eg bunaden, men slikt kan ein ikkje gjera til vane, så denne gongen måtte bunaden fram. O. tok på seg dressen og saman hadde me tenkt oss ein liten tur i solskinet. Dessutan måtte Tinka ut.

Eg hadde rekna med ei roleg feiring i år som i fjor. Hovudprosesjonen var avlyst i år og, likevel var det liv og leven i gatene. Brått kom eit buekorps trommande forbi soveromsglaset, etterfølgd av ein liten prosesjon frå den næraste barneskulen. Godt å sjå at det er noko som er normalt. 

Litt før kl. 12.00 gjekk me ut for å ta ein liten tur i nærmiljøet. Me hadde ikkje kome lenger enn eit par meter bortover gata før salutten høyrdest høgt og tydeleg over byen. Den hadde me ikkje rekna med. Greitt nok for O. og meg, men det vart for mykje for den skotredde hunden vår. Stakkars Tinka!  Ho kraup saman i redsle, skalv så tennene klapra og prøvde å koma seg inn ei dør. Det var som om det skulle vore nyttårsafta. Me forstod fort at dette nytta ikkje, så det var berre å koma seg inn att og prøva å roa hunden.

Etter ca ein halv time prøvde me på nytt. Ingen salutt denne gongen, men Tinka følte seg ikkje trygg, så det vart ingen langtur. Likevel var det kjekt å koma ut, sjå bunadskledde folk og oppleva noko tilnærma normalt. Etterpå gjekk me inn og kosa oss med rjommagraut og det som høyrer med. Is til dessert vart det litt seinare.

No i kveld hadde me oss endå ein tur med Tinka. Denne gongen var ho roleg og alt var greitt. Det var fortsatt mykje folk i gatene, og festing høyrdest både ute og inne mange stader. Ikkje særleg respekt for koronarestriksjonar, så det vert nok ei oppblomstring av smitte etter dette. Men det får verta deira problem. O. og eg tek det roleg som vanleg, og tek vår del av dugnaden mot ein normal kvardag.