2020 har vore eit underleg år. Kven skulle trudd, for eit år sidan, at det skulle verta slik? Opp og ned har det gått sidan mars. Veksla mellom håp og motløysa, godt nytt og vonbrot. Heile tida får ein høyra om stadig nye koronasmitta i slike mengder at ein kan verta redd, særleg i dei største byane, inkludert byen mellom dei sju fjell. Eg har lurt litt på kven dei er alle desse nye smitta. Kanskje O. og eg har passert dei på våre daglege turar med hunden. Umogeleg å vita sidan fienden er usynleg. Sjølve har me sluppe unna så langt.
No har kommunen endå ein gong strama inn. Me prøver å halda oss heime bortsett frå hundelufteturane og nødvendige turar på matbutikken. Men av og til må eg ta bussen til leiligheten min for å sjå at alt er i orden. Det skjer no med munnbind både for meg og dei fleste andre.
Å ta i mot besøk er ikkje å tenkja på. Det må utsetjast på ubestemt tid. Til og med engelskkurset har måtta gå i hi. Det skal over på virtuelt klasserom gjennom "zoom" frå komande veke, slik det har vore fleire gongar før. Fekk beskjed i går.
Det meste av samfunnet er ramma. Ikkje minst turismen. Det vanlege innslaget i kvardagen med hurtigruta som kjem til sine faste tider er sett på vent. Eigentleg skulle hurtigrutene vore i full gang frå september. Slik gjekk det ikkje. No er det berre to av dei som går mellom Bodø og Kirkenes. Resten ligg "parkerte" langs kysten. Fire av dei ligg her i byen. To ved hurtigruteterminalen og to inne på vågen, på kvar si side av Håkonshallen, som vist på biletet. Og der vert dei liggjande på ubestemt tid, seiest det.
Ja, det er sanneleg underleg det heile. Spørsmålet alle stiller seg er: Kor lenge skal det vara? Kor tid kan me leva normalt att?
Midt opp i dette er eg så inderleg glad fordi eg fekk den turen til Israel i fjor haust, før koronaviruset gjorde sitt inntog. Det var ein flott tur som eg kjem til å leva lenge på.
Eit stort lyspunkt å ta med seg inn i ei usikker framtid.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar