Første fjelltur i 2020

No har det regna og regna i noko som kjennest ut som uminnelege tider. Nokon julesnø vart det heller ikkje denne siste julefeiringa. Berre regn. Og juleregnet gjekk over i nyttårsregn. Sidan har det halde på. Når sola ein sjeldan gong viser sitt blide ansikt, er det ei hending som går fort over i historien.

Ja, me er så rikeleg "velsigna" med det våte element at eg skulle ønskja me kunne dela med dei som har for lite. Stakkars dei som bur i Australia, dei som strevar med så mange øydeleggjande brannar. Og alle dei som lever i land med mykje ørken.  Dei skulle så gjerne fått ein del av det regnet som me har her.  Hadde det berre gått an....

Men det hender at sola viser seg her og. Gårsdagen var ei slik sjeldan hending. Då me vakna skein sola frå klår himmel. Humøret steig fleire hakk og eg tenkte at dette må ein nytta seg av.
"Vil du vera med på fjelltur, Tinka?" spurde eg. Tinka er ikkje tungbeden når ein spør om slikt. Ho spratt opp av senga og var klar i same stund.

Så bar det oppover mot eit av byens sju fjell. Terrenget var vått og sleipt, så det gjaldt å gå forsiktig. Stiane minna meir om bekker.
Etter nokre timar vart ein del av vatnet bytt ut med tynn is. Ei lita påminning om at det faktisk er vinter.

Biletet viser siste stykket opp mot toppen. Tinka og eg kom opp frå skuggesida, så sola kan så vidt sjåast. Men då me endeleg var på toppen, kunne me nyta sola i fulle drag og den fine utsikten i alle retningar. Dette kunne me gjort oftare om berre godveret hadde gjesta oss litt oftare.

Då Tinka og eg kom heim, kjende i alle fall eg at denne første fjellturen i 2020 hadde gjort meg godt.

Dette var i går. I dag er veret attende til "normalen",  -  vått og grått.
Eg håpar sjølvsagt at det vert mange fleire slike dagsturar som i går, så no kjem eg til å følgja godt med på vermeldingane. Nokre solgløtt, så er Tinka og eg klare for nye turar på byfjella.