Stripete lestar og kvite tallerkar

Det er ikkje til å koma forbi at det er ein viss aldersforskjell mellom min kjære O. og meg. Medan O. etter kvart har vorte ein godt vaksen mann, ligg eg litt etter i alder. Og med alderen kjem svekka sansar og tempoet er ikkje som før. Men til tross for alderen så er O. fortsatt i arbeid. Litt, av og til. Med sitt vesle einmannsfirma, tek han begravelsar når prestemangelen gjer seg gjeldande. Når det gjeld meg, derimot, er ikkje arbeid å tenkja på. I alle fall ikkje lønna arbeid. Men eg sit ikkje med hendene i fanget heller. Hendene mine har det alltid travelt med eit eller anna. Som brodering eller strikking.

Lestane på biletet har eg strikka for å senda til dei fattige i Russland. Og gjennom gode, trygge kanalar er dei garantert å koma fram. Det har eg sett gjennom mine 4 turar dit med hjelpesending.

Mange av dei eg kjenner veit kva eg driv på med. Og for ei tid sidan fekk eg ein stor berepose med restagarn hjå ei dame i menigheten. Desse små nøstene kunne eg bruka til striper når eg strikkar lestar, meinte ho. Og eg sette i gang med stripestrikking.

Så var det ein kveld O. og eg sat i stova, slik me gjer kvar kveld. Han såg på fjernsyn og eg sat og strikka slike stripete lestar. Me snakka litt om denne strikkinga, og halvt på spøk spurde eg han:
"Vil du ha deg eit par med stripete lestar?"
Så var det dette med alder og svekka sansar då...
Han snudde seg mot meg og spurde: "Kva seier du?  Kvite tallerkar?
Me sat nett attmed kvarandre, men på den vesle avstanden hadde dei stripete lestane vorte til kvite tallerkar.

Til O. sitt forsvar må eg leggja til at eg er ikkje så mykje betre sjølv. Det hender at eg høyrer noko heilt anna enn det som vert sagt. Ikkje fordi eg høyrer dårleg, men fordi eg ofte har tankane heilt andre stader. Men me lever så tett at me finn fort ut av mistydingane.

Når antal stripete lestar er høgt nok, sender eg dei til Russland og håpar dei varmar kalde føter i det fattige landet. Det får vera det viktigaste. Så får det så vera at dei er stripete og laga av restagarn.

Første fjelltur i 2020

No har det regna og regna i noko som kjennest ut som uminnelege tider. Nokon julesnø vart det heller ikkje denne siste julefeiringa. Berre regn. Og juleregnet gjekk over i nyttårsregn. Sidan har det halde på. Når sola ein sjeldan gong viser sitt blide ansikt, er det ei hending som går fort over i historien.

Ja, me er så rikeleg "velsigna" med det våte element at eg skulle ønskja me kunne dela med dei som har for lite. Stakkars dei som bur i Australia, dei som strevar med så mange øydeleggjande brannar. Og alle dei som lever i land med mykje ørken.  Dei skulle så gjerne fått ein del av det regnet som me har her.  Hadde det berre gått an....

Men det hender at sola viser seg her og. Gårsdagen var ei slik sjeldan hending. Då me vakna skein sola frå klår himmel. Humøret steig fleire hakk og eg tenkte at dette må ein nytta seg av.
"Vil du vera med på fjelltur, Tinka?" spurde eg. Tinka er ikkje tungbeden når ein spør om slikt. Ho spratt opp av senga og var klar i same stund.

Så bar det oppover mot eit av byens sju fjell. Terrenget var vått og sleipt, så det gjaldt å gå forsiktig. Stiane minna meir om bekker.
Etter nokre timar vart ein del av vatnet bytt ut med tynn is. Ei lita påminning om at det faktisk er vinter.

Biletet viser siste stykket opp mot toppen. Tinka og eg kom opp frå skuggesida, så sola kan så vidt sjåast. Men då me endeleg var på toppen, kunne me nyta sola i fulle drag og den fine utsikten i alle retningar. Dette kunne me gjort oftare om berre godveret hadde gjesta oss litt oftare.

Då Tinka og eg kom heim, kjende i alle fall eg at denne første fjellturen i 2020 hadde gjort meg godt.

Dette var i går. I dag er veret attende til "normalen",  -  vått og grått.
Eg håpar sjølvsagt at det vert mange fleire slike dagsturar som i går, så no kjem eg til å følgja godt med på vermeldingane. Nokre solgløtt, så er Tinka og eg klare for nye turar på byfjella.

Dagen derpå

Me er komne to dagar inn i det nye året 2020. Det skjedde med bulder og brak - som vanleg. Lydnivået steig til dei store høgder, ikkje berre rundt midnatt, men i mange timar på førehand.

Då eg gjekk ut på dagens første hundelufting 1.nyttårsdag, var det ein kar som heldt på å samla saman etterlatenskapane etter det som hadde føregått om natta. Nokon må ordna opp etter festen, mumla han medan han samla skrotet opp i ei trillebår.

"Festen" undrast eg då eg gjekk vidare. Visst er det fint med fyrverkeri, men alt det som følgjer med er ein uting: Bråk, spetakkel, fyll, skader etter rakettoppskyting og millionar av kroner som går opp i røyk. Eg skjønar ikkje kva det er som er så festleg med det.
Og det er så visst ikkje ein fest for alle.

 Nyttårshelga er ei stor og unødvendig liding for våre firbeinte venner. Hundeeigarar veit ein del om det. Vår vanlegvis så livsglade hund, Tinka, vert forvandla til eit ristande, skjelvande nervevrak kvar gong me går inn i eit nytt år. Dyra forstår ikkje kva som er på ferde, og det nyttar sjølvsagt ikkje å forklara dei det. Dei er berre livredde! Redselen lyser ut or augo deira!

Hadde det vore noko tak i desse politikarane våre, så hadde dei sett eit forbod mot fyrverkeri.        I alle fall for privat bruk.

Eg har ein draum om ei roleg nyttårsafta. Om å få gå over i eit nytt år med stilla og ettertanke. Tenk om det hadde gått an. Det hadde vore noko å strekkja seg etter.