Amalie Skram - til evig tid

Kvar einaste dag dei siste sju åra har eg gått forbi deg på mi vandring med hunden. Du står der så strak og verdig og ser utover med eit litt fjernt blikk.
Kva tenkjer du der du står, Amalie? Kva tykkjer du om alle desse folka som ser på deg når dei går framom?

Som småjente sprang du nok omkring her i nærleiken sidan barndomsheimen din ligg berre nokre steinkast unna. Korleis var det å vera deg då, Amalie? Tenkte du nokon gong at du skulle verta ein kjend og berømt forfattar?

Livsverket ditt finn me på biblioteket og sikkert i mange heimar omkring i landet.
 Eg ser deg for meg der du sit og skriv i lange stunder. Det må ha vore mange timar med blyanten, Amalie.
Men resultatet er imponerande. Og det vert enno lagt ned kransar ved sokkelen din, og eg har og sett at du har fått blomekransar kring halsen. Eg tvilar ikkje på at det er fortent.

Men no ein dag såg eg noko anna. Nokon hadde sett frå seg eit par fjellsko ved sokkelen din, som vist på biletet.

Kva tenkte du då? Kunne det tenkjast at du ville stiga ned, ta på deg skorne og vandra til fjells? Sjå på utsikten over byen din, kjenna fjell-lufta ned i lungene og vinden i håret.                                           Får du ikkje lyst, Amalie?

Men tida har gått og det er lenge sidan det rann blod i årene dine. Etter ditt jordeliv fekk du plass på denne sokkelen. Her i mitt nærmiljø. Her som livet ditt tok til.
Og her vert du ståande og sjå utover byen, med ditt fjerne blikk.  Til evig tid.