Nyttårsafta 2018

Dette er veret på nyttårsafta i år, sett frå stoveglaset.  Det var ikkje uventa. Tidlegare i dag kom det ei melding frå straumleverandøren som lydde slik: "Det er varsla sterk kuling til full storm utover kvelden. Uveret kan føra til straumbrot."
Ikkje den koselegaste beskjeden å få på eit nyttårsafta. Men veret rår ein ikkje med.
 Elles har det kome mange liknande beskjedar frå vermeldinga. I tillegg til den sterke vinden, truar dei med store nedbørsmengder. Mykje vind og vatn samstundes er kraftige saker, og når det i tillegg skal skytast opp fyrverkeri, er det mykje som kan gå gale.      Det får me nok høyra om i morgon.
  - Smell og bråk har det vore i mange timar alt, og det aukar på etter som det nærmar seg midnatt. Når det er slik er det godt å halda seg inne. Men før eller sidan må hunden ut. Det er ikkje veg utanom. Tinka-vofsen har vore på vakt i heile dag. Ho spissar øyro ved den minste lyd, og hadde ikkje lyst å oppsøkja bråket. Så det var med ein ekstra spenning me tok i veg med kveldsturen. Som "bestikkelse" tok eg med ein boks med hundesnop. Og den skulle eg få god bruk for. Heilt avgjerande for framdrifta. Elles hadde eg ikkje fått Tinka med meg verken fram eller attende.
Eg har forresten ein mistanke om at ho utnytta situasjonen, for det  gjekk med store mengder av det omtalte snopet.

  - Kveldsturen på eit nyttårsafta er aldri nokon fornøyelse. Og viss hensikten var å få hunden til å gjera sitt fornødne, så var turen bortkasta. Det var det siste Tinka tenkte på. Ho ville berre heim att.

Noko straumbrot har enno ikkje vist seg sjølv om klokka nærmar seg 22.00.
Men uansett så går me snart over i eit nytt årstal med bulder og brak.
Og eg nyttar høvet til å ønskja mine blogglesarar

GODT NYTT ÅR !

Advent 2018

I kveld har eg teke bilete av adventsløparen som ligg på salongbordet vårt her i den vesle stova vår. Det ser gjerne litt mørkt ut, men det vesle adventkubbalyset, som nesten er nedbrent, gjer sitt beste for å lysa opp.
 Ikkje rart at det er mørkt. Det er årets mørkaste dag. Dagen med minst dagslys. No kan det ikkje verta mørkare. Dagane kan ikkje verta kortare. No kan det berre gå ein veg. Oppover. Mot meir lys og lengre dagar.
Einkvar som har vore på botnen, veit at ein kan ikkje koma lenger ned. Går ein ned i nedste kjellaren i eit hus, så kjem ein ikkje lenger ned om ein prøver aldri så mykje.

Så no går det mot lysare tider. Det går nok ei stund til me merkar noko til det. Men berre det å veta at det ligg ein vår der framme ein stad, gjev krefter til nye dagar.

Dessutan er det snart jul. Denne herlege lysfesten midt på svarte vinteren. Og den har me budd oss på lenge. Forventninga har lege der heilt sidan første søndag i advent.

Advent. Tid til å bu seg på det som kjem. Om å minnast at Gud  kom til jorda som eit lite barn......

Ventetid.

Men eg registrerer at det er ikkje alle som greier å venta. Som nemnd i førre innlegg, så startar "julehysteriet" tidleg på hausten.
Og for meg ser det ut som om mange, fleire og fleire, hoppar bukk over adventstida og går rett på jula.
  - Eg hugsar spesielt kveldsturen med hunden på 1.søndag i advent i år. Det er lett å sjå inn i stovene til folk, og brått såg eg eit fullt pynta juletre i ei like pynta julestove.  Sidan har eg sett det same i mange stover kvar dag heile førejulstida . Skremmande.
Greier ikkje folk å venta? Må dei verkeleg gjera som handelsstanden og dra fram juletrea lenge før tida?

For meg vert det heilt feil. Det vert som å eta desserten før hovudretten.

Her i huset held me oss til kalenderen, og det har me tenkt å fortsetja med. Me feirar advent heile advent. Så får jula koma når ho kjem.

Kl. 17.00 på julafta ringjer jula inn. Då er det jul. Ikkje før.

Førejulstid og julehandel

Det er kald, våt og mørk advent. Mørkt er det når eg går kveldstur med Tinka, og like mørkt når me går morgontur. Berre på midt-på-dagen-turen kan me nyta dagslyset.
Hadde me endå hatt snø....så hadde alt vore så mykje lysare.
Ønskjetenking sjølvsagt, men det er lov å drøyma. Og om berre nokre veker er det solsnu.

Ein kan vel sei at det er jammen godt at jula kjem akkurat når det er som mørkast i året. Noko som lyser opp. Noko anna å tenkja på enn mørketid. Ja, det kan vel trengjast.  Men det er så mykje med jula som gjer meg betenkt...

Biletet viser julegranen på torgallmenningen. Og elles er det mange slike julatre rundt omkring i byen, både ute og inne. Tidleg på hausten kjem dei og. Tidlegare for kvart år kan det sjå ut som. Det kan virka som om folk har det travelt med å koma i gang med jula.

Ein gong i byrjinga av oktober var eg innom eit gartneri. Og der, nett innom døra stod eit fullt pynta julatre!  Då kan ein få jula opp i halsen. Noko vert trykt på ein som ein ikkje er klar for. Eg vart ståande der ved døra og glo på stasen før eg braut ut: "Julatre i oktober?"   "Ja, slik er det" kvitra den blide dama bak disken.
Nei, slik er det ikkje, og slik skal det ikkje vera, tenkte eg med meg sjølv, medan eg gjorde det eg skulle og kom meg ut att.

Det er handelsstanden som ligg bak. Det gjeldt å koma fort i gang med julehandelen og få han til å vara frå tidleg haust og heilt fram til jul.  Det skal kjøpast og handlast og handlast og kjøpast. No er det snart jul, seiest det, og då må du ha det og det og det.....Elles vert det ikkje skikkeleg jul, visstnok.

Men kvifor skal det kjøpast inn så mykje då? Jula varer då berre nokre dagar. Og denne intense handlinga foregår frå tidleg på hausten. Er det nokon som er redd for at det ikkje skal vera mat i kjøleskapet og klede i kleskapet akkurat dei få dagane jula varer?

Sett frå utsida ser det temmeleg desperat ut. Det hender eg stoppar opp og betraktar galskapen. Då er det godt å ha byfjella i nærleiken. Då dreg eg til fjells, og kjem ikkje ned att til byen før eg har gått av meg frustrasjonen og den indre harmonien er gjenoppretta.