Badesesong 2016

Det vart ikkje mykje bading i år. . Mykje regn og ruskaver har gjort det lite freistande å gå i bad denne sommaren. Den einaste i husstanden som har våga seg ut i det våte element er vår kjære Tinka. Ho badar støtt og stadigt. Badetemperaturen er ho ikkje så nøye med. Ho kosar seg uansett. Tinka er ein aktiv ung hund som likar å springa og leika i lag med andre hundar, og då må ho ofte kjøla seg ned etterpå med eit bad.
 På fjellturar er det alltid elvar og tjørner der ho tek seg den eine dukkerten etter den andre. Om vatnet er reint eller skite, gjer ikkje noko for henne. Det vert eit og anna gjørmebad,ja. Men ho føler same velværet uansett. Matmora har halde seg på land.
  - Men så var det ein dag uti september: Fredag den 16., den dagen eg tok dette bildet av Tinka.: Temperaturen i lufta hadde stige eit godt stykke over 20 grader, og eg tenkte at no var tida inne for årets debut.  Det skjedde i sjøen her i vårt nærmiljø. Tinka var alt godt i gang med leiking med ein annan hund. Ein kan sjå rova av han nedst i venstre hjørnet på bildet.
Eg vassa roleg utover i sjøen. På land stod ein liten gut som hadde så lyst å bada, men han fekk ikkje lov. Så godt å vera vaksen og bestemma sjølv, tenkte eg då, medan eg prøvde å verta van med det kalde vatnet.  Det vart ei lang seigpining før eg endeleg la på søm. Og badinga vart kortvarig. Men eg hadde i alle fall bada! Og det har eg aldri gjort i september før. Har heller aldri begynt badesesongen så seint. Korleis det vart med fortsetjinga snakkar me mindre om.
 Eg trur eg ventar til neste sommar.

Vennskap

Eig du ein ven

som vel du trur,

gå då ofte på gjesting.

For krattet gror

og gras veks høgt

på veg der ingen vankar.

                                                                             Frå Håvamål 

           

Heima er best

Her kjem endå eit sommarminne frå Island:  

Ein dag me var ute og kjørde på den islandske landevegen, måtte me stoppa og gå innom ein daglegvarebutikk.  Eg hadde fått aukande hoste og vondt i halsen, og trong nokre pakker med sterke drops. Etter at eg hadde funne det eg ville ha, + litt anna, fekk eg varene mine i denne bæreposen som er vist på bildet. Tenk der stod det på posen at "Heima er best" !  Islendingane måtte tydelegvis minna seg sjølve (og andre?) på at dei høyrer heime på Island og at for dei er det den beste staden som finst. Veldig kjekt og at dei seier det og skriv det på akkurat same måten som meg og folk på mine heimtrakter ! 

Og mitt inntrykk er at ein tur til denne forblåste øya ute i havet er så mykje meir enn førsteinntrykket: Svære fjell, vide dalar med jordbruksland, vulkanar, isbrear; gardar og små og større bedrifter, og eit seigt og heimakjært folkeslag som tek vare på språk og særpreg, og som på ingen måte har tenkt seg inn i EU. 

  - Men det største er å ha ein god heim å koma attende til når ein har vore ute og reist. Det vart me minna på denne dagen.

  - Eg plar ikkje samla på bæreposar, men denne skal eg ta vare på.

Sommarminne 2016

Eg hugsar tidleg i vår eg tenkte at no har eg ein heil lang vår og sommar framføre meg. Mange dagar og veker til hytteturar,fjellturar og andre ting som eg likar å fylla den årstida med. Det virka som eit hav av tid. Hausten låg langt der framme ein stad. Uendeleg langt vekke. 

 Men no har timeglaset runne ut for sommaren 2016, og når eg ser attende, ser eg at det gjekk så utruleg fort. Dagar og veker, timar og minuttar har runne som sand utor hendene mine. Og brått har me komne langt ut i første haustmånaden. Kvar vart det av sommaren ?

  - Det er då det er viktigt å ta vare på minnene. Her framføre meg har eg festa saman 6 maskinskrevne ark frå den fine turen til Island i juni. Der skjedde det noko heile tida, og eg noterte flittigt på den medbrakte datamaskina. Og tida vart nytta effektivt. Inntrykk og opplevingar var mange og forskjellege, og alt skulle takast vare på. 

  - Noko av det første me såg på Island var lupiner. Denne hageveksten som ein kan finna i mange norske hagar.  Islendingane må vera uvanleg begeistra for lupiner,tenkte eg då det skulle visa seg at det vaks i utrulege mengder nesten over alt. Men så fekk me vita at det var ei meining med det: Det vart planta i si tid for å binda den sandete jorda. Det har sanneleg virka, og har spreidd seg noko over alle grenser. Me kunne kjøra milavis langs desse lupineskogane,   som på bildet. Men så fortrengjer det annan vegetasjon,  - som einstabben på hytta.  Likevel er lupinane fine med sin knallblåe farge, og pyntar opp. Noko ein ikkje kan sei om einstabben.

Uansett så vert lupiner eit av dei mange minna frå Island.