Ein sjeldan februardag

 
"Kvar dag er ei sjeldan gåve" heiter det i eit dikt. Og det er så sant. Så sjeldan at det finst ingen som er like. Alle våre livsdagar er like forskjellege som menneska på jorda. Og heldigvis for oss så kjem det alltid nye dagar, opp att og opp att, år etter år.
Men enkelte dagar og datoar er sjeldnare enn andre: Det er ikkje ofte ein opplever 29.februar. Så når den ein sjeldan gong skjer må ein nesten stoppa opp og tenkja etter korleis det er. Det kan verta ei stund til neste gong...
Stakkars den som har fødselsdag på den dagen, hugsa eg at eg tenkte som liten. For meg var det gale nok at fødseldagen min kom på fredag den trettande. Noko han har gjort mange gongar. Men utan den heilt store dramatikken. Sanninga er at av alle våre dagar på jorda så overlever me dei fleste av dei.
Dermed må eg tenkja på ein av pasientane på sjukeheimen, ei dame på nesten hundre år som hadde levd og "overlevd" fleire dagar og år enn dei fleste av oss:  Ein dag såg ho bekymra på oss og utbraut: "Eg trur ikkje eg overlever dette opphaldet!"
  - Ja, før eller sidan vert det ein overgang til noko anna for oss alle. Men i mellomtida skal me nyta livet dag for dag. Enten det er sjeldne februardagar eller andre dagar. Dagar med lyspunkt er det rikeleg av.

"

Forgjengaren og Etterfølgjaren

Tida går framover. Til og med her hjå meg , i den vesle leiligheten min. Og etter som tida går må ting skiftast ut. Ingen ting varer evigt, i alle fall ikkje det ein har samla seg av jordisk gods. Og så ein dag var tida komen til min gamle komfyr, som så trufast har kokt maten min i alle dei år. Skranta hadde han gjort lenge. Den største plata sa takk for seg for 3-4 år sidan. I tida etterpå har eg greidd meg med dei to minste platene. Og det har gått så fint. Eg er då berre eit menneske. Oftast har det gått på einmannsporsjonar her hjå meg. Men dei siste åra har det vorte fleire og oftare tomannsporsjonar. Altså meir arbeid for komfyren. Etter kvart begynte den mellomste plata å visa teikn til alderdom. Ho virka berre av og til, etter som det passa ho. Då fall det meste av matlaginga på den minste plata. Og ei god stund gjekk det sånn nokolunde. Men så kom det til eit punkt då det vart for mykje for den og. Ho sa tydeleg ifrå på den måten at ho stadig oftare sprengte sikringane midt i matlaginga. Dermed måtte komfyreigaren til å tenkja i andre baner. Kanskje tida var inne til å tenkja nytt? Eg er ikkje særleg rask med slikt. Det plar ta si tid og vel så det. Det er berre å henvisa til ski-investeringa som endeleg vart gjort i fjor, etter grundig planleggjing i 20-30 år. Eg hugsa eg tenkte at det bør helst gå litt fortare med komfyrskifte, viss eg ikkje ville svelta i hel i mellomtida. Eg har nok litt vanskeleg for å gje slepp på gamle ting, og denne komfyren har vore så god, og gjeve meg lite problem før dei siste åra. Steikjeomnen har vore kjempegod! Han har steikt meg mange gode brød opp gjennom åra. - Komfyren fekk eg gratis brukt i 1984, så eg veit eigentleg ikkje akkurat kor gammal han er. Men eg tippar på omkring 30 år. Han var med meg frå flyttelasset frå Sogn og Fjordane i 1988, og har sidan stått her.
- Ja, dette var Forgjengaren sin historie, i grove trekk. Og i tida som følgde lurte eg på kva slags Etterfølgjar eg skulle få i huset. Og planleggjinga tok ikkje 20-30 år denne gongen. Etter berre nokre turar innom diverse elektriske butikkar, og litt sjekking på internett, bestemte eg meg endeleg for ein flott komfyr av den aller nyaste sorten som er å få: Induksjonskomfyr der platene ikkje lenger heiter plater, men "kokesoner"! Underteikna har kjøpt seg sitt livs første komfyr! Og er så fornøgd at det er ikkje måte på!
- No har Etterfølgjaren stått på mitt vesle kjøkken i ein og ein halv månad. Tevatnet mitt kokar opp så fort at eg får ikkje snudd meg rundt før det er gjort. Så her er det ei rivande utvikling! Og får eg ha Etterfølgjaren like lenge som Forgjengaren så har eg eit godt kjøkkenliv i vente!