Seinsommarbrur

  - Så har det skjedd, det heilt store. Tanja si matmor gjekk opp kyrkjegolvet og fekk sin kjære O. Seint på sommaren og seint i livet. Frøkna vart fru og mannen fekk seg kone. Så vart det bryllaupsfest med alt som høyrer med.  Etterfølgd av bryllaupsnatt heima i B.myra. Ja, det er utruleg kva ein overlever.......

Hjorten, den skurken

Slik såg rosebedet ut ein dag me kom på hytta tidlegare i sommar.  Rosegreinene hadde rikeleg med blad, men i toppen var det tomt. Roseknoppane som skulle bløma seinare på sommaren var rett og slett vekke. Ikkje vanskeleg å tenkja seg kven som hadde vore på ferde. Hjortebestanden har auka på øynæ dei seinare åra, og det skal eg sei at me merkar. Hjorten, den skurken, hadde ikkje nok med roseknoppane. Han hadde og forsynt seg med nokre løkar som O. hadde planta ved sida av skytja. Måtte vel ha litt dessert før han labba til skogs att. Ting tyder også på at han går omkring hytta nattestider,  medan me ligg inne og søv. Kva vert det neste ?
  - Kanskje me må få hytta nærare byen for å få fred... Likevel veit eg at at slike firbeinte kan vera eit problem også i meir urbane strøk.  På ein viss kyrkjegard i byen hadde ein hjortegjeng for vane å koma ned frå liene om natta, hoppa over gjerdet til gravplassen og forsynte seg grovt av blomstrane på gravene som eg  og andre kyrkjegardsarbeidarar hadde brukt dagavis på å planta. Der var det stemorsblomstrane som var yndlingsretten.
  - Ikkje godt å veta kva som hjelper mot slikt. Ein må berre innsjå at det vert ikkje noko rosebløming på hytta i år. Men kanskje neste år..? Då vert det i alle fall mindre skog kring hytta for skurken å gøyma seg i.

Kamp for livet

  

Stakkars hagen min og alt som er der. Ikkje godt å vera der på ein dag som denne. Stiv og til dels sterk kuling frå sør gjer livet til ein kamp for blomar og poteplantar som er så "uheldig" å veksa tre etasjar over bakkenivå. Den kraftige vinden riv og slit, pustar og bles med alt han har av krefter og energi. Og når ein er nøydd til å leva utandørs, må ein berre stå striden ut og håpar at ein kjem frå det med liv og helse i behald.
Hadde det berre vore betre ver i sikte... Men så vel er det ikkje. Store nedbørsmengder og kraftig vind er det me kan venta oss no dei næraste dagane. Poteplantane har lagt seg heilt på skrå, og blomane vert hardt medfarne. Den som strevar mest er ei nydeleg rosebuske med kvite roser. Sjølv om eg har støtta henne opp med pinnar, er det ikkje godt å veta kva som vert utfallet av kampen.

Dramatikken på altanen minner litt om datoen i dag: 22.juli. Eittårsmarkeringa for ein annan og langt meir krevande kamp  -   med ufattelege konsekvensar for dei som vart råka. For oss andre gjeldt det å leva og gleda seg over livet her og no. Framtida veit me ingenting om. Heldigvis.  

Ubeden gjest

Denne sleipe skapningen kom i min veg no ein dag då eg skulle ut. Eit godt stykke oppe på inngangsdøra nede i 1.etasje, litt ovanfor handtaket hadde han snigla seg oppover.  Enkelte skyr ingen midlar når det gjeldt å koma seg opp og fram her i livet. Og denne karen hadde tydelegvis høge mål. Kor høge veit eg ikkje, då eg ikkje hadde interesse av å finna ut kvar han hadde tenkt seg.  Håpar berre at han vart oppdaga og sendt i retur før han nådde opp til meg i 3.etasje !

Klesskap frå Ikea.

  - Det første folk ser når dei kjem til meg er dette skapet. Det er flunkande nytt og står her i gangen min og lyser opp som den finaste sommardag. Det gamle skapet som stod der, var så prega av alder og slitasje, at det var modent for utskiftning. Det har det eigentleg vore lenge, men dei som kjenner meg veit at eg rir ikkje alltid den dagen eg salar. Korgene inne i skapet skulle liksom hengja så fint, men det er det lenge sidan dei har gjort. Stadig oftare datt dei ned, i takt med min aukande frustrasjon. Berre eg kom så vidt bort i dei, eller viss eg skulle vera så uheldig å pusta på dei, ramla dei ned på botnen,alle saman og vart liggjande der. Med innhald. Då var det ikkje særleg gøy å leita etter ting når ein trong dei.
  - Men når nauda er stor er hjelpa nærast, heiter det. Og no når nye, store Ikea har kome nesten inn i mitt nærmiljø, treng ein ikkje fara så langt etter det som må skiftast ut.
  - Me fann snart ut at skal ein dit, bør ein vera god til beins og ha rikeleg tid. Vel innanfor veggane, fekk eg kjensla av å ha kome inn på ein internasjonal flyplass. Svære rom, lange gangar,  og eit enormt utval av nær sagt alle ting. Høgtalaren gjorde og sitt til at det var omtrent som om eg skulle ut å reisa. Men O. og eg skulle altså berre ha eit skap. Etter ein solid marsj på kryss og tvers fannn me endeleg skapa, og bestemte oss for eit som eg trudde skulle passa bra hjå meg.  Det utvalde skapet var 2,36 meter høgt, og med ei slik diger sak er det ikkje greitt å kjøra Nissan Micra sjølv om skapet var flatpakka.  Men det er utruleg kva som går. Etter mykje tenkjing og jobbing hamna skapet til slutt i min vesle heim.
  - Å montera Ikea-møblar plar vera ei grei sak.  Men eit skap viste seg å vera ei større utfordring enn   bokhyller og kommodar som eg hadde sett saman før. Både O. og eg måtte leggja hjernane våre i bløt i fleire dagar. Reine intelligenstesten. Men etter 3-4 dagar stod skapet der så fint.  Og der håpar eg det får stå i mange år og gjera nytten sin. 

Å fylla 54

  Det var i går overgangen skjedde: Då gjekk eg over grensa frå å vera 53-åring til å verta 54-åring. Fint og forsiktig gjekk det.   Merka ingen drastisk forandring frå den eine dagen til den andre. (Ikkje av det negative slaget heller, sidan det skjedde på fredag den trettande.)  Åra glir over i kvarandre slik dei alltid har gjort. Men eg registrerer at eg nærmar med hundreårsdagen!  Det har eg vel eigentleg allltid gjort. Men avstanden er kortare enn nokon gong.
  - Planar har eg no som alltid. Ein av langtidsplanane er at når L. og eg når hundreårsdagane våre  (det skjer omtrent samstundes) går førarkorta våre ut på dato, så då har me ein jobb med å fornya dei. Men det får me heller ta når tida nærmar seg...
Førebels har eg 54-årsdagen i friskt minne. Han vart feira med eit godt måltid på kinesisk restaurant i lag med min kjære O. Etterfølgd av ein innhaldsrik kveld heima hjå han. Hm...
   - Ei av dagens høgdepunkter var dei tre rosene eg fekk av min kjære. Tre nydelege roser. Men etter ein litt ublid kjøretur mista den eine rosa "hovudet" sitt. Så buketten vart redusert til tre stilkar og to rosehovud. Litt dumt, men i staden for å sørgja over den rosa som forsvant, vil eg heller gleda meg over dei to rosene som eg fortsatt har. Håpar og ønskjer å ta med meg den same haldninga vidare i livet med det som møter meg i framtida. Det er i alle fall noko å strekkja seg etter.

Gåte

Til dei som likar å lesa bloggen min, har eg denne gåta:
Kva hadde O og eg til middag den 14.mars 2012?
Den første som kjem med rette svaret her på bloggen min, kan venta seg ein bokpremie. 

Den tredje skituren

Det vart ikkje mykje vinter i år. For den som er glad i snø og skiturar gav sesongen lite utbyte. Berre eit par dagar gav naturen nok snø under skia til at det vart skiturar av det. Begge desse dagane med nydeleg ver og flott føre. Det var berre så altfor lite. Elles har også årets vinterver vore stabilt vått her på vestlandet. Me har vore rikeleg velsigna med regn, og eg prøver å gle meg over det. Men slike velsigningar kan gå eit godt stykke over hovudet på sjølv den mest hardbarka vestlending. Det hender at ein lengtar langt av garde, til fine skiløyper i solrikt vinterver. Sjeldan kan ein gjera noko med det. Det vert med lengten.
  - Men så ein dag, midt i ei eller anna regnbyge, kom eit hyggjeleg brev frå verdens nordlegaste bibelskule. Det var den verleie vestlending som var  beden til 30 årsjubileum! Og det i akkurat slike omgjevnader som eg ønskjer at vinteren skal vera. Den reiseglade bestemte seg i løpet av eit halvt sekund. Og turen mot nord vart endå eit godt minne til den store minnesamlinga mi. Veldig kjekt å møta att dei eg gjekk på bibelskulen med for så lenge sidan. Og prikken over i-en var den flotte skituren, sesongens tredje, i ekte nordnorsk natur med snøkledde fjell i alle retningar. Ein skikkeleg opptur i ei tid med mindre krefter enn elles.
  - Dermed var skisesongen over for i år. Og no går tida mot vår og hyttesesong. Har mykje å sjå fram til der og.

Ein sjeldan februardag

 
"Kvar dag er ei sjeldan gåve" heiter det i eit dikt. Og det er så sant. Så sjeldan at det finst ingen som er like. Alle våre livsdagar er like forskjellege som menneska på jorda. Og heldigvis for oss så kjem det alltid nye dagar, opp att og opp att, år etter år.
Men enkelte dagar og datoar er sjeldnare enn andre: Det er ikkje ofte ein opplever 29.februar. Så når den ein sjeldan gong skjer må ein nesten stoppa opp og tenkja etter korleis det er. Det kan verta ei stund til neste gong...
Stakkars den som har fødselsdag på den dagen, hugsa eg at eg tenkte som liten. For meg var det gale nok at fødseldagen min kom på fredag den trettande. Noko han har gjort mange gongar. Men utan den heilt store dramatikken. Sanninga er at av alle våre dagar på jorda så overlever me dei fleste av dei.
Dermed må eg tenkja på ein av pasientane på sjukeheimen, ei dame på nesten hundre år som hadde levd og "overlevd" fleire dagar og år enn dei fleste av oss:  Ein dag såg ho bekymra på oss og utbraut: "Eg trur ikkje eg overlever dette opphaldet!"
  - Ja, før eller sidan vert det ein overgang til noko anna for oss alle. Men i mellomtida skal me nyta livet dag for dag. Enten det er sjeldne februardagar eller andre dagar. Dagar med lyspunkt er det rikeleg av.

"

Forgjengaren og Etterfølgjaren

Tida går framover. Til og med her hjå meg , i den vesle leiligheten min. Og etter som tida går må ting skiftast ut. Ingen ting varer evigt, i alle fall ikkje det ein har samla seg av jordisk gods. Og så ein dag var tida komen til min gamle komfyr, som så trufast har kokt maten min i alle dei år. Skranta hadde han gjort lenge. Den største plata sa takk for seg for 3-4 år sidan. I tida etterpå har eg greidd meg med dei to minste platene. Og det har gått så fint. Eg er då berre eit menneske. Oftast har det gått på einmannsporsjonar her hjå meg. Men dei siste åra har det vorte fleire og oftare tomannsporsjonar. Altså meir arbeid for komfyren. Etter kvart begynte den mellomste plata å visa teikn til alderdom. Ho virka berre av og til, etter som det passa ho. Då fall det meste av matlaginga på den minste plata. Og ei god stund gjekk det sånn nokolunde. Men så kom det til eit punkt då det vart for mykje for den og. Ho sa tydeleg ifrå på den måten at ho stadig oftare sprengte sikringane midt i matlaginga. Dermed måtte komfyreigaren til å tenkja i andre baner. Kanskje tida var inne til å tenkja nytt? Eg er ikkje særleg rask med slikt. Det plar ta si tid og vel så det. Det er berre å henvisa til ski-investeringa som endeleg vart gjort i fjor, etter grundig planleggjing i 20-30 år. Eg hugsa eg tenkte at det bør helst gå litt fortare med komfyrskifte, viss eg ikkje ville svelta i hel i mellomtida. Eg har nok litt vanskeleg for å gje slepp på gamle ting, og denne komfyren har vore så god, og gjeve meg lite problem før dei siste åra. Steikjeomnen har vore kjempegod! Han har steikt meg mange gode brød opp gjennom åra. - Komfyren fekk eg gratis brukt i 1984, så eg veit eigentleg ikkje akkurat kor gammal han er. Men eg tippar på omkring 30 år. Han var med meg frå flyttelasset frå Sogn og Fjordane i 1988, og har sidan stått her.
- Ja, dette var Forgjengaren sin historie, i grove trekk. Og i tida som følgde lurte eg på kva slags Etterfølgjar eg skulle få i huset. Og planleggjinga tok ikkje 20-30 år denne gongen. Etter berre nokre turar innom diverse elektriske butikkar, og litt sjekking på internett, bestemte eg meg endeleg for ein flott komfyr av den aller nyaste sorten som er å få: Induksjonskomfyr der platene ikkje lenger heiter plater, men "kokesoner"! Underteikna har kjøpt seg sitt livs første komfyr! Og er så fornøgd at det er ikkje måte på!
- No har Etterfølgjaren stått på mitt vesle kjøkken i ein og ein halv månad. Tevatnet mitt kokar opp så fort at eg får ikkje snudd meg rundt før det er gjort. Så her er det ei rivande utvikling! Og får eg ha Etterfølgjaren like lenge som Forgjengaren så har eg eit godt kjøkkenliv i vente!