Kvit jul

I god tid før julafta kom julesnøen. Som eg hadde håpa på og ønskt meg. Stillt og forsiktigt la han seg over nabolaget, byen elles og resten av det vanlegvis så våte og mørke vestlandet. Så godt og så kjærkome ! Regnkleda kunne skiftast ut med vinterjakken, og eg kjenner at berre fargen på snøen virkar stemningshevande. Når den kvite snøen legg seg over alt og alle,kjenner eg at han lyser langt inn i sjela. Mitt håp no er at me må få behalda dette vakre,fine også inn i det nye året 2010 som tek til om berre nokre dagar. I går vart det ein flott skitur Unneland - redningshytta på eit gnistrande føre. Turen ned att i skumring og måneskin, gjorde det til ei heilt spesiell oppleving.

- -Innandørs kosar me oss, Tanja og eg, på julevis. med det vesle juletreet, raude dukar og julepynt i alle krokar. Eg kjenner at det er godt å leva. Ei logrande Tanja ser på meg med sine store,brune hundeauger, og eg er ikkje i tvil om at ho er heilt einig.

God-dag-mann-øksaskaft

Det var no ein dag eg hadde meg ein tur på Haukeland Sjukehus der mor er beinbrotpasient no.
I kiosken der kjøpte eg ein bukett med roser som eg tok med til henne. Då eg kom opp på ort.avd. i 7.etasje der ho låg, spurde eg ein sjukepleiar om dei hadde ein vase. Sjukepleiaren fann fram papira sine og studerte dei nøye. Etter ei stund rista ho på hovudet og sa: "Nei dessverre, me har ikkje nokon som heiter det."
- Det må leggjast til at denne sjukepleiaren var svensk...

Det vesle landet med det store hjarta

"Det er eit land som Herren din Gud har omsut for. Herren din Guds auga kviler alltid på det, frå året byrjar og til det tek ende." 5.Mos. 11.12.

Dette landet har eg fått lov å vera gjest i, ikkje berre ein gong, men heile 6 gongar. Det er ikkje meir enn nokre månader sidan sist. Det er ikkje noko stort og ruvande land. På verdenskartet er det berre som ein liten prikk,og knapt nok det. Men dei som kjenner Gud, veit at Han valde seg ut det som var lite for å gjera til skamme det som såg stort ut.

- I oktober i år fekk eg endå ein gong reisa gjennom dette landet som inneheldt så mykje bibelsk historie, og så mange arkeologiske funn frå gammal tid, som viser jødisk nærvær gjennom 3-4 tusen år. Lenge før det fanst arabarar der (såkalla "palestinarar") og endå lenger sidan det var noko som heitte islam. Landet kan kanskje sjå lite ut, men når ein reiser omkring ser ein at det er endå plass til fleire. Og landet sine innbyggjarar tek stadig imot sine eigne, frå alle kantar av verda. Dei kjem attende til landet sitt etter fleire tusen år slik det står om i Skrifta. Der er både hjarterom og husrom. Korleis dei greier å integrera alle desse folka som kjem kvart år, er ei gåte. Men det skjer og dei greier det. Løftene står fast og sjølvaste Gud står midt oppi det. Alt dette gjer at det er eit heilt spesielt land å koma til som turist, og som kristen.