Hekta på tur

 Her er eit koseleg minne frå ein av fjellturane som K. og eg hadde i fjor sommar. Dette vesle raude hjarta fann me på ein varde på den siste turen me hadde før K. reiste heim att til Nordfjord. Det var på ein topp med ein nydeleg utsikt i alle retningar. Dette var på fastlandet der me såg rett bort på det eg meiner er verdas finaste øy. Og teksten passa godt på desse tre damene som var ute på tur: K., Tinka og eg.

Me likar å koma oss ut i naturen, alle tre. Når eg tek til å førebu ein fjelltur, og byrjar å laga niste og pakka sekken, har Tinka alt teke hintet. Faktisk er det slik at når ho høyrer raslinga av matpapir, spissar ho øyrene og ventar berre på det magiske ordet "tur".  Og når ho får det bekjefta at det er fjelltur i vente, hoppar ho omkring i vill glede. Me er verkeleg "hekta på tur" både Tinka og eg. Fjellturar høyrer med til primærbehova for oss.

Dessverre har det vorte lite fjellturar i haust og vinter. Det får veret ta skulda for. Men i går var det endeleg opphaldsver. No tek me ein fjelltur, sa eg til Tinka. Og ho viste straks alle teikn på glede. Eg pakka sekken, kledde meg godt og tok Tinka med meg opp på ein av byens toppar. Det tok si tid for kondisen er ikkje heilt på topp. Men til slutt kunne me nyta utsikten langt utover. 

Men det var kaldt, og ein utriveleg kald vind. Ikkje den heilt store kosen. Eg sette meg ned halvvegs under ei lita gran og fekk i meg mat og varm drikke. Det gjorde godt. Tinka fekk medbrakt hundemat. Då den var oppeten ville ho ha litt av maten min og. Ikkje uventa... 

Både Tinka og eg fraus i den kalde vinden, så det freista ikkje til langtidsopphald. Så snart maten var innabords, fann me det klokast å ta på heimveg. 

Håpar det snart vert ver til fleire slike turar, så eg får opp kondisen til sommaren. Då håpar eg det vert ei tradisjonell fjellvandring frå hytte til hytte slik me har for vane. Ser verkeleg fram til det.