Då det nærma seg jul i fjor gjekk eg og kjøpte ein Amaryllis slik som eg alltid gjer føre jul. Det er ein så nydeleg juleblome som alltid lyser så fint opp i stova når me feirar jul. Vanlegvis kjøper eg ein slik i god tid slik at han veks opp og sprett ut til jul. Det gjorde eg denne siste jula og. Tidleg i adventstida stod ein masse slike knollar utanfor inngangen til nærbutikken. Eg valde meg ut ein, gjekk inn i butikken, betalte for han og tok han med meg heim i håp om at han skulle spretta ut til jul.
Men det gjorde han ikkje. Det vesle som hadde kome opp or jorda, ville ikkje veksa meir. I staden visna han ned. Kanskje han hadde vorte frostskadd av å ha stått utanfor butikken, tenkte eg. Eg sette han inn på roterommet (der me samlar rotet vårt) og tenkte at der fekk han døy i fred. Og så gjekk tida. Jula kom og jula gjekk. Det same gjorde nyttårshelga.
Eit godt stykke inn i det nye året gjekk eg inn på roterommet og oppdaga noko gledeleg. Då hadde det begynt å koma opp ein annan stilk frå knollen. Det såg sanneleg ut som om han hadde tenkt å stiga opp frå dei døde. Eg sette han bort i glaset slik at han fekk rikeleg lys, og heldt auga med han etter som tida gjekk. Stilken vaks opp til normal storleik, og no i desse dagar står han i full blomst, så fin at det er ikkje til å tru. Dette kan ein vel kalla jul på etterskot!
No kan me sitja her i stova vår og nyta synet av denne fine juleblomen. Det vart eit par månader etter planen. Men kva gjer vel det.
Betre seint enn aldri!
