2022 - Det store leseåret

No er det ikkje lenge att av året 2022. Om nokre timar legg me bak oss 365 dagar av dette året. Dette året har eg hatt mange gode lesestunder, slik eg alltid har. Men aldri har eg lese så mange bøker som i 2022. Så mange som 82 bøker vart det. Eit heilt lite bibliotek. Ny rekord. Nokre av dei er mine, og nokre er O. sine. Men dei aller fleste bøkene kjem frå denne staden som biletet viser: Hovudbiblioteket i byen mellom dei sju fjell. Der er eg ein hyppig gjest. 

Det er mange tankar som fer forbi slik på slutten av eit år. Vart det eit godt år  -  slik eg hadde ønskt?  Alt har nok ikkje gått etter planen, men eg sit att med mange gode minne. Gler meg til å ta fatt på eit nytt år.  2023 er rett rundt hjørnet. Der ligg det 365 blanke ark som ventar på at eg skal fylla dei med innhald. Ser fram til å fylla dei med alt det som eg ser fram til og som interesserer meg: Fjellturar og andre turar. Oppleva nye stader og verta kjent med nye folk  -  og dyr. Og alle dei bøkene som eg har planlagt å lesa ! 

Likevel - det er ikkje alt som er bra med å gå over i eit nytt år.  For vår kjære Tinka kan det vera nokre traumatiske timar. Smell og fyrverkeri skremmer nesten vitet av mange av våre firbeinte venner, og Tinka er ikkje noko unnatak. Ho har vore på vakt i heile dag, skvett til for den minste lyd. 

Kveldsturen måtte me få unnagjort uvanleg tidleg i kveld, før det brakar laust for alvor.

O. og eg har rigga oss til ved salongbordet med smultringar og anna julegodt. Tinka ligg under bordet og får tigga til seg sin del av godsakene. Så no skal me kosa oss. Kanskje det er noko triveleg å sjå på fjernsynet...

Uansett , - skulle det vera nokon som les dette, så får eg nytta høvet til å ønskja dei eit godt nytt år !!  Og så kjem eg attende med nye innlegg her i det nye året 2023.

Jul i stova

 Så vart det jul i år og. Etter ei adventstid med dei vanlege juleførebuingane, var endeleg julekvelden der i går. Då Sølvguttane song jula inn på fjernsynet, sette me oss til bordet, O. og eg. Tinka la seg under bordet, slik ho har for vane når me et. Først las me juleevangeliet, slik tradisjonen er, og så gjekk me i gong med julekveldsmåltidet, pinnakjøtet, som hadde stått og kokt i timesvis og spreidd den gode julelukta i vår vesle heim. Det smakte like godt som det alltid gjer. 

Etterpå sette me oss i godstolane våre og gjekk i gong med julelitteraturen, dei vanlege julehefta som me alltid må ha. Heilt frå barndomen har eg vare van med "Smørbukk" og "Tuss og Troll" , og desse hefta hadde eg sikra meg i god tid føre jul.  O. har sine favorittar som han hadde vore ute og kjøpt. 

På salongbordet hadde me plassert eit fat med smultringar og kokosmakroner, og ei skål med sjokolade. Så alt var lagt til rette for ei god kosestund med lesestoffet. Innimellom såg me litt på fjernsyn, på juleprogram og høyrde på julasongar der. 

Då julegåvene vart opna dukka det opp meir lesestoff. Det passa godt for oss to som likar så godt å lesa. No har me sikra oss mange gode lesestunder i jula og inn i det nye året som snart kjem. Tinka fekk sjølvsagt julegåver og: Julegodt for hundar. Det vart ho veldig glad for og viste det tydeleg. Ho fekk tigga til seg noko av det med det same. 

Ut på kvelden var det tid for kveldstur med Tinka. Eg hadde tenkt å gå nordover slik me plar. Men det ville ikkje Tinka ha noko av. Ho sette seg på bakføtene og drog i bandet. Det var tydeleg at ho ville i motsatt retning, mot Torgallmenningen. Ja vel, tenkte eg, då får me gå dit då. Og Tinka gjekk lukkeleg i veg med meg på slep. På Torgallmennningen var det ikkje ei sjel å sjå. Alle var nok heime og feirde jul.

Men Tinka ville vidare, mot Festplassen. Der høyrde me brått ei romstering i eit boss-spann. Då vakna jaktinstingtet hjå Tinka. Ho skulle straks dit, og det viste seg å vera byens rotter som feirde jul, på sitt vis, på evig jakt etter mat. Me rusla vidare og opplevde det same med fleire andre boss-spann. Tinka vart oppgira og ville straks TA dei. Brått sprang ei rotte over fortauet rett framføre oss. Ja, me har høyrt om rotteproblemet i nyhetene. No har eg sjølv sett det. 

Når katten er ute går musene på bordet, heiter det. Her er det sameleis. Når folk held seg unna, kjem rottene. Og på julekvelden vil dei og feira, med litt ekstra god mat. Det er sikkert ein del av det slaget å finna der folk kastar av sitt overflødige gods, i boss-spanna. 

Tinka og eg ønskte rottene god jul og rusla heim att, på den uvanleg rolege julekvelden midt i byens sentrum.

Snø - til glede og besvær

 Ein dag dei siste vekene  kom den første snøen.  Berre litt. Nokre dagar seinare kom det betrakteleg meir. Då såg det slik ut utanfor inngangsdøra her hjå oss. Tinka vart hoppande glad og tok straks til å rulla seg i snøen slik ho plar gjera. På biletet ser det ut som at nokon har drege ein kjelke frå døra og bortover. Kanskje ei mor eller ein far som har drege eit barn eller to på veg til barnehage eller skule. Etter dette kom det endå litt meir snø, så no har brøytebilane hatt det travelt. Slikt ver kunne me gjerne hatt lenge viss det var opp til meg og Tinka. 

Men det er vel ikkje brøytebilsjåførane einige i. Så lenge der er snø så har dei meir enn nok å gjera. Det er brøyting og salting til alle døgnets tider. Me høyrer dei rett utanfor soveromsglaset. 

Ja, den brøytinga er eit kapittel for seg. Brøytebilane kjem på full guff bortover gatene og slengjer snøen langt oppå fortauet, til stor fortviling for fotgjengarane. Så kjem det gjerne ein smalare brøytebil og brøyter på fortaua og slengjer snøen ut att i gata. Så er det dei største brøytebilane som kjem att og slengjer snøen inn att på fortaua som i neste omgang vert brøytt ut att i gata. Og slik har ein det gåande. 

Dette kan virka både komisk og meiningslaust. Kva er tanken bak? Alle mann i arbeid ? Lediggang er rota til alt vondt?  Her skal det jobbast uansett...

Og så denne overdrivne saltinga då. Nå saltebilen har vore der og gjort si gjerning, så vert snøen omdanna til ei sørpe, og når det så frys på att er det med fare for liv og helse at ein tør seg utandørs. Hadde meg ein tur på byen i går, på glatta, og jammen var det mange uønskte "piruettar" å sjå på min veg.  Folk streva fælt med å halda seg på føtene. På slikt føre vert det ein del fall og uhell, Og Legevakten har sikkert fullt opp å gjera, vil eg tru.

Så lenge det er slik ute så har eg gjeve O. beskjed om å halda seg inne. Me skal ikkje ha noko beinbrot og sjukehusopphald no nett før jul. Hundeluftinga er det eg som tek meg av, og det er heldigvis noko som heiter broddar. 

Men alt har ein ende. Også snøen. No har det meldt regn i nær framtid, så då fer nok snøen for denne gongen. Og me må då mest sannsynleg gå ei våt jul i møte,  - som vanleg her på vestlandet. 

Den første snøen

 Me er komne inn i første vintermånaden, og no har det vore ein del kulde dei siste vekene. Eg merkar at det har vorte skikkeleg vinter. Og i natt kom altså den første snøen. Dette biletet er teke på dagens første tur med Tinka. Før det hadde vorte skikkeleg lyst. 

Eg likar snø. Det høyrer vinteren til. Og for min del kan det godt koma mykje meir. Tinka er heilt einig. Når ho ser snø, går ho straks i gang med å rulla seg i snøen. Det er visst veldig gøy.Når det gjeldt min kjære O. så er så har han ei heilt anna meining. Han vil ha snøen vekk fortsatt mogeleg. Så i vår vesle familie så er det damene mot mannen. 

Mest sannsynleg får me vel ein våt og mild vinter. Det har vorte meir og meir slik. Men me får ta det som det kjem. Tinka og eg skal i alle fall nyta dei kalde og snøfyllte dagane fullt ut. 

Men om snøen skulle forsvinna like fort som han kom, så får me gjera det beste ut av det no i førejulstida, med inneaktivitetar som juleførebuingar som litt baking. Og ikkje minst  julekorrespondansen. Veldig kjekt å skriva julapost, og minst like kjekt å få brev frå folk og få vita kva dei har opplevd sidan sist.

Til dei som les dette sender eg ønskje om ei fin og god adventstid og håpar på at det vert ei triveleg julafeiring  for alle når så langt kjem.