Attåtnæring

 Dette biletet er teke på søndag, for to dagar sidan. Tinka og eg var ute og gjekk,  - som vanleg.  Denne dagen tok me turen til bryggja i byen, eller "bryggen" som dei innfødde kallar det. Der står ein av byens 5 telefonkioskar som er omgjorte til lesekioskar. Sjølvsagt måtte eg innom der og kika på bøkene. Kanskje der var noko interessant... Tinka var med inn og vart straks veldig interessert i noko som låg under nedste hylla. Ho har vel funne noko etande då, tenkte eg. Og det hadde ho. Litt etter fekk ho tak i det ho ville ha,  som viste seg å vera ein stor god bolle.  Den ville Tinka ha. Det hadde ho tydelegvis bestemt seg for. Av erfaring veit eg at det nyttar ikkje å diskutera med henne i slike situasjonar. Og bollen var visst grådig god. Ho glefste han i seg på rekordtid. Ikkje ein einaste smule gjekk til spille. 

At det ligg mat på gater og fortau der me går, er ikkje noko nytt. Folk slengjer frå seg det utrulegaste. Og Tinka finn det, og forsyner seg. Det ho ikkje ser det snusar ho seg fram til. 

Fleire gongar har ho vist stor interesse for diverse hekkar som me går forbi. Då vert ho ståande og snusa og ser bedande på meg. Då treng ho hjelp til å finna godsakene. Og ho går ikkje derifrå før eg har funne det som luktar så godt. 

Tinka får alt ho treng av mat heime, men ho tek gjerne i mot meir. Særleg når det luktar godt. Favorittane hennar er pizza og pølser. Det vert det ein del av etter folk som har grilla. 

Eg får sjå det slik at det er godt at den overflødige maten som folk kastar, kjem til nytte. Og Tinka kjem heilt sikkert til å fortsetja å nytta seg av mat som ho finn på sine mange turar rundt omkring der me går. Ho seier ikkje nei takk til litt attåtnæring.