Midtsommar

 Det er midtsommar her i leiligheten min i nordre bydel. Alltid kjekt å koma hit når eg treng ein pause frå det travle og intense bylivet. Her finn eg roen og har naturen tett innpå meg. I staden for bilar som susar forbi, nyt eg her lyden av fuglesong og humlesurr. Veldig godt.

For to dagar sidan var det jonsokafta. Lysaste dagen i året. Pessimistane ville vel sagt at no går det mot mørkare tider, medan optimistane hadde vore glade for at no har me ein lang og fin sommar framfor oss. Begge deler er sant, etter korleis ein ser det. 

Når det gjeldt jonsokfeiring så var det smått med det her omkring. Det einaste jonsokbålet eg kom over var denne vesle utgåva av arten som ein ser på biletet. Det stod nett utanfor huset her. Der sat og ein gjeng naboar og kosa seg med grilling og annan mat. Ei slags markering om at no er det midtsommar. 

I min barndom var jonsokafta ei storhending. Bålet var stort og det var hovudsakleg borna som hadde laga det. I fleire veker føreåt hadde me vore i skogen, utstyrte med med brakasakser for å klippa brakje til å ha på bålet. Det var det mykje av, og det er det fortsatt. Og så måtte me ha eit lite bål der me kunne steikja pølser. Då dagen endeleg var der, samla naboane seg for ei koseleg feiring. Og så var det alltid kjekt å sjå dei mange båla på andre sida av fjorden.

I min vaksne alder har det vore smått med jonsokfeiring. Midtsommardagen/kvelden har vore som ein heilt alminneleg dag/kveld. Ikkje nokon spesiell markering. Men minnene etter barndomens jonsokfeiring er der fortsatt.

8. juni

I dag er det 8.juni. Kvart år på denne datoen tenkjer eg på Tanja-vofsen, Den snille, gode hunden som eg opplevde så mykje godt med og som eg måtte sei farvel til i september 2014. Minnene strøymer på når eg ser inn i dette kjære hundefjeset. Gode Tanja. 8. juni var hennar fødselsdag. Ho rakk å verta 15 år og 3 månader før ho forlet meg.

 

Biletet er frå ein av dei mange fjellturane eg fekk saman med henne. Eg har store mengder med bilete frå turane med hundane mine. Eg har ikkje born, så då vart det hundane som fyllte det tomrommet. Mine trufaste bestevenner. Eg feirde alltid fødselsdagane hennar med kake og alt som høyrer med. 

Men den 8.juni 2008 fekk ho ei heilt spesiell "feiring" av dagen sin, 9 års dagen: Me var på ein lang fjelltur på det høgaste fjellet på ei viss øy. Veret var bra og det var ein fin dag. Etter ein del timar kom me til topps og sat ei stund der og åt nista og nytte livet. Då oppdaga eg at veret var i ferd med å slå om. 

Best å koma seg på heimveg, tenkte eg, og og la i veg nedover. Eg hadde ikkje gått meir enn ein halv time før det tok til å regna. Det var utruleg kom fort det tjukna til. Og så kom skodda... Ho la seg som eit tjukt teppe over haug og hamrar og viska vekk spor etter sti og merkepinnar. Eg gjekk på det eg kunne, og stundom synest eg å dra kjensel på knausar og vardar eg hadde sett før, men eg kom ingen veg. Til slutt måtte eg berre innsjå at eg gjekk i ring. Ei skremmande kjensle åleine på fjellet utan å sjå meir enn nokre meter fram. Det var berre ein ting å gjera; ringja etter hjelp. Heldigvis var det så høgt oppe at det var dekning. Eg ringde politiet og forklarte situasjonen. Der vart det bestemt å setja inn leiteaksjon. Men det skulle ta ein del timar før dei kom og fann meg. I mellomtida gjekk eg att og fram i eit forsøk på å halda varmen. Regnet hølja ned og min slitne regnjakke lak som ein sil, så eg var våt til skinnet. Tanja gjekk trufast attmed og var minst like våt. Heldigvis hadde eg rikeleg mat med. 

Etter kvart fekk eg telefonkontakt med dei som leita. Dei hadde kome frå byen, kjørt eit langt stykke og hadde funne bilen min. Så var det berre å venta. Fleire timar seinare fann dei Tanja og meg, og aldri har det vore så godt og sjå folk. Eit følgje på seks personar og tre store hundar hadde leita etter oss. Mellom dei ein lokal kjentmann. Heldigvis var eg ikkje skadd, så det kunne vore verre. Var "berre" våt, kald og skremd. Dei gav meg ei ullunderskjorte og ein tørr jakke, og så var det å koma seg heim att. Det gjekk greitt, for dei hadde GPS og skodda letta litt om senn. Rundt midnatt var me nede ved bilen. Eg takka dei hjarteleg for umaken, og håpa at dette var ei eingongsoppleving for meg. 

Ja, dette var ei av dei mange minnene saman med Tanja. Både før og sidan denne spesielle turen hadde me mange fine turar i fjellet, Tanja og eg. Men dei turane har heldigvis vore av eit heilt anna slag. 

Eg ser på biletet av Tanja att. Gode Tanja med dei store brune hundeaugo sine. Kvart år den 8. juni tenkjer eg litt ekstra på henne.

Ein hund som Tanja vert aldri gløymd.