Tinka i hardt ver

 

Tinka er ein nydeleg hund. Ho har så absolutt utsjånaden på si side. Når me er ute og går, er det ikkje lenge mellom kvar gong eg får høyra: "Så fin hund du har"! Og born seier ofte: "Så søt"! Og som Tinka sin eigar er eg sjølvsagt heilt einig. Ho kan ikkje snakka, men har ingen problem med å gjera seg forstått. Med augo og resten av kroppen får ho sagt det ho vil. Og O. og eg har forlengst lært "språket" hennar å kjenna.

Men det er ikkje berre godleik bak den fine fasaden. Ho kan nok hissa seg opp og seier si hjartans meining når det er nokon ho ikkje likar. Som til dømes når me møter kattar. Då kjeftar no det beste ho kan og vil nok helst jaga dei over haug og hamrar. Men ho går sjølvsagt i band, og det kan kattane vera glade for. 

Men her ein dag var det Tinka som fekk svi. Me var ute og gjekk tur alle tre, og var kome bort i den parken der me oftast går. Tinka gjekk i band som vanleg, og det var ein fin haustdag.  Brått kom ein stor svart hund springande. Han gjekk laus, og me kunne ikkje hindra at han hoppa rett i Tinka. Det vart eit skikkeleg basketak med høgt lydnivå. Tinka prøvde å forsvara seg, men det nytta så lite sidan den andre hunden gjekk laus.  Det gjekk ei stund før ei dame, som tydelegvis var hundeeigaren, kom springande og fekk slutt på spetakkelet. Ho var svært lei seg og beklaga det som hadde hendt, viste ansvar, tok på seg skulda, og sa at viss det skulle verta veterinærutgifter av dette, så skulle ho ta det på seg. Me stod der og snakka saman ei stund, og før me skildest, fekk eg namn og tlf.nr. Kanskje var det ho som hadde det verst i den situasjonen. 

Me kom oss heim att på eit vis, men Tinka halta og det var tydeleg at ho hadde smerter. Dessutan greidde ho ikkje rista seg. Eg undersøkte heile hunden grundigt, men kunne ikkje finna nokon synleg skade. Så me tenkte at dette går vel over.

Eit godt stykke ut på natta, då det nærma seg morgon, vakna me av at Tinka stod med framføtene opp i senga vår. Ho såg på oss med lidande augo og hadde nok vondt. Det såg ut som om ho søkte trøyst og ville opp i senga. Og sjølvsagt fekk ho det. Resten av natta låg ho på armen til O.

Då den nye dagen kom, gjekk Tinka omkring som ein skugge av seg sjølv. Det var ikkje veg utanom. Me måtte til dyrlegen. Dyreklinikken ligg i gangavstand, men Tinka greidde ikkje gå så langt, så me møtte ta drosje. Vel framme vart Tinka undersøkt grundigt. Men heldigvis var det ingen skader på indre organ, og ikkje noko ytre sår. Det var "berre" muskulaturen på venstre sida, i skulderområdet som hadde fått skikkeleg bank, og som var grunnen til haltinga og det at ho ikkje greidde rista seg.  Ho fekk ein injeksjon med smertestillande. Og me for heim att med litt smertestillande medisin og beskjed om å ta det med ro: Ingen turar i nær framtid. Berre ut og gjera det mest nødvendige.

Då det gjekk mot kveld at, var eg spent på om Tinka ville forlanga sengeplass hjå oss denne natt og. Og det ville ho. Ho stod attmed senga med desse velkjente bedande augo sine. Det var som om ho ville sei: "Eg har vondt enno. Kan eg få koma opp i senga?" Dermed fekk ho liggja mellom oss den natta og. 

Ut på natta vakna eg og oppdaga at Tinka låg og breidde seg på tvers midt i senga, medan O. og eg låg ytst på kanten på kvar vår side. Det var tydeleg at ho utnytta det nye tilværet. Då måtte eg be henne gå ut av senga slik at O. og eg kunne få normale sengeforhold att. Forresten er eg spent på om ho forlangar å koma opp i senga neste natt. Kanskje ho trur at dette skal verta ein vane. Me får venta og sjå...

Haust 2020

 Sommaren er forlengst over og me har kome halvvegs i andre haustmånaden. Lauva på trea har skifta farge og gått over frå grønt til gult og brunt. Om ikkje lenge, kanskje ut i november, ligg dei på bakken for å gå attende til naturen, og etterlet seg trea med tomme, nakne greiner. Kaldare har det vorte og. Når eg no går morgontur med Tinka, kjenner eg ei skarpare luft som minner om den komande vinteren. På dagens morgontur var det faktisk eit tynt lag med usynleg is på fortaua.

Alt er i endring heile tida. Tidene skiftar. Det er ei tid for alt, som det står i Bibelen. Og no er det tid til å gå inn i den kalde, mørke årstida. 

Om det vert ein god, gammaldags vinter med snø og kulde er likevel usikkert. For det virkar som om naturen går litt i surr. Det kan verta ein vinter med nesten sommarvarme eller ein sommar i det nye året 2021 av det våte, kalde slaget. Det veit ein aldri. Klimakrise heiter det visst.

Tinka og eg har hatt nokre fine haustturar på fjellet i det siste. Når sola skin og regnet held seg unna, er det godt å koma seg opp i høgden. Eg nyt det, og Tinka viser alle teikn på velvære.

Også engelskkurset er kome godt i gang att. No er me snart kome halvvegs i semesteret. Kjekt å oppleva at det fortsatt går an å læra noko, sjølv om eg ikkje er så ung lenger. Der på kurset har me ein lærar som snakkar som ein foss i ein og ein halv time utan pause.

Intenst, men interessant. 

Dei to første samlingane i haust var på virtuelt klasserom, gjennom "zoom", på grunn av ei ny bølgje med koronasmitte her i byen. Eg synest det var noko einsamt med det å sitja heime i stova med datamaskina og berre sjå lærar og medelevar på skjermen. Men det gjekk det og, - for ein periode. Me hadde forresten ein lengre periode i vår med slik fjernundervisning. 

 Uansett, gleda var stor då me på nytt kunne møtast i klasserommet.

Elles går dagane sin vante gong her hjå oss. O. og eg er forholdsvis friske og oppegåande, og er glade for det. Og sidan me har hund, kjem me oss ut. Det er me faktisk nøydde til. Og skulle me gløyma det, veit Tinka å minna oss på når det er tid for tur. Det kan virka som om ho har ei innebygd klokke som varslar om det. Då kjem ho og ser oss djupt inn i augo, og gjev seg ikkje før me tek hintet.

 

No er forresten tida inne til ein ny tur med Tinka. Kanskje eg skal ta med meg fotoapparatet og knipsa nokre fleire bilete av dei fine haustfargane...