17.mai 2020

Årets 17.mai, i går, vart av eit heilt anna slag enn det me er vande med. Den alminnelege folkefeiringa med store samanstimlingar måtte sjølvsagt unngåast i år. Reglane med 1-meters avstand gjeld på slike dagar og, og folk flest innrettar seg. Sidan dei fleste 17.mai- tog var avlyste, fann folk andre måtar å feira på. Og det mangla ikkje på kreativitet i den saka, såg eg på dagsrevyen. Mykje av det skjedde digitalt. Godt påfunne, men det vart ikkje det same.

For O., Tinka og meg vart dagen ikkje så heilt ulik andre dagar. Kravet om å halda avstand for ikkje å dra smitte i hus, gjorde at eg gjekk mine tre turar med Tinka, men ikkje noko meir.

 Den offentlege tilrådinga om at ein helst skulle halda seg heime, gjorde at bunaden vart verande i skapet. O. foreslo riktignok at eg kunne ta bunaden på meg og rusla nokre rundar i stova, men eg såg ikkje noko poeng i det. Så det vart ei bunadslaus grunnlovsfeiring
denne gongen.

Sjølv om det ikkje vart vanlege 17.mai-tog, held visse tradisjonar seg ved lag: Medan me sat og åt frukost, kom eit buekorps marsjerande og trommande forbi soveromsvindauga vårt. Dette fenomenet som ikkje finst andre stader i verda, gjorde sitt beste for å laga liv og leven. Biletet er utsikten frå soverommet.

Men sjølv om mykje vart annleis, gjorde me det beste ut av det. Etter andre turen med Tinka, åt me rjommagraut med spikjekjøt attåt. Og seinare måtte me ta oss dagens dose med is. Ingen 17.mai utan det.

No lengtar eg, og sikkert dei fleste andre, etter normale tilstander i samfunnet. Og den neste grunnlovsfeiringa, om eit år, håpar eg vert av det normale slaget, slik me alle kjenner det.
Det ser eg fram til.