17.mai 2020

Årets 17.mai, i går, vart av eit heilt anna slag enn det me er vande med. Den alminnelege folkefeiringa med store samanstimlingar måtte sjølvsagt unngåast i år. Reglane med 1-meters avstand gjeld på slike dagar og, og folk flest innrettar seg. Sidan dei fleste 17.mai- tog var avlyste, fann folk andre måtar å feira på. Og det mangla ikkje på kreativitet i den saka, såg eg på dagsrevyen. Mykje av det skjedde digitalt. Godt påfunne, men det vart ikkje det same.

For O., Tinka og meg vart dagen ikkje så heilt ulik andre dagar. Kravet om å halda avstand for ikkje å dra smitte i hus, gjorde at eg gjekk mine tre turar med Tinka, men ikkje noko meir.

 Den offentlege tilrådinga om at ein helst skulle halda seg heime, gjorde at bunaden vart verande i skapet. O. foreslo riktignok at eg kunne ta bunaden på meg og rusla nokre rundar i stova, men eg såg ikkje noko poeng i det. Så det vart ei bunadslaus grunnlovsfeiring
denne gongen.

Sjølv om det ikkje vart vanlege 17.mai-tog, held visse tradisjonar seg ved lag: Medan me sat og åt frukost, kom eit buekorps marsjerande og trommande forbi soveromsvindauga vårt. Dette fenomenet som ikkje finst andre stader i verda, gjorde sitt beste for å laga liv og leven. Biletet er utsikten frå soverommet.

Men sjølv om mykje vart annleis, gjorde me det beste ut av det. Etter andre turen med Tinka, åt me rjommagraut med spikjekjøt attåt. Og seinare måtte me ta oss dagens dose med is. Ingen 17.mai utan det.

No lengtar eg, og sikkert dei fleste andre, etter normale tilstander i samfunnet. Og den neste grunnlovsfeiringa, om eit år, håpar eg vert av det normale slaget, slik me alle kjenner det.
Det ser eg fram til.

Ein vellukka dag

For nokre dagar sidan, torsdag den 30. april, skjedde det noko heilt uvanleg. Det er ikkje kvar dag eg vaknar opp ved sida av ein 80-åring. Men det gjorde eg altså den dagen.
Til tross for restriksjonar av mange slag i samfunnet, hadde eg bestemt meg for at dagen skulle feirast så godt det let seg gjera. Og det begynte eg med straks.
     Eg hoppa ut or senga så snart søvnen hadde sloppe taket og fann klarinetten min. Så spelte eg "Happy birthday" rett inn i øyra på den sovande mannen. Og han vakna til live i same stund, som rimeleg var.  Dermed var dagen og feiringa i gang. Fotoapparatet fekk det travelt. Alt måtte forevigast, til og med då jubilanten stod i dusjen.

På dagens første hundeluftingstur, stakk eg innom Baker Brun i same bygningen og kjøpte med meg nokre ferske, varme rundstykke for å ha til frukosten.

Min kjære O. hadde forlengst sagt i frå om at han vile ikkje ha gåver til dagen sin. Men dei som kjenner meg veit at det er ikkje alltid eg gjer som folk seier. Så gåver vart det.

Etter frukost sneik eg meg ut og kom attende med ei marsipankake som eg hadde bestelt i god tid, og ein stor fin blomebukett.
Etter som dagen gjekk, strøymde det på med gratulasjonar på telefonen hans. I lange stunder vart han sitjande i telefonen, og det var tydeleg at han synest det var kjekt.

Opprinneleg hadde me tenkt å samla O. sine born og barneborn og feira skikkeleg. Men i desse koronatider gjekk ikkje det. Han er tross alt i risikogruppa for den smitten. Så det måtte tenkjast i andre baner.

Tidleg om morgonen på den store dagen, fekk eg ein sms frå ei av døtrene hans. Med streng beskjed om at det var hemmeleg, fekk eg vita at dei fleste av desse etterkomarane hans ville overraska han til eit visst klokkeslett ut på ettermiddagen. Og at eg måtte leggja til rette for det.

Etter middagen var eg redd for at han skulle gå å leggja seg, slik han ofte gjer. Det hadde passa dårleg. Men heldigvis vart han "hefta" av telefonsamtalar og gratulasjonar.

Då avtalt tidspunkt endeleg kom, fekk han det travelt med noko han hadde gløymt. Men då sa eg nei.
"No skal me ut på altanen" sa eg. O. syntest det var merkeleg. men eg fekk heldigvis overtalt han,
Og då forstod han. For der nede på bakkenivå stod alle tre borna hans og dei fleste av barneborna med flagg og plakatar der det stod "Gratulerer med dagen", medan han stod på den vesle altanen sin i 4.etasje og tok i mot den store overraskinga. Uventa og veldig kjekt for han.
   Sjølvsagt hadde me lyst å be dei inn, men det gjekk ikkje. Likevel, me skal ta det att når me har lagt koronakrisa i god avstand bak oss. Kanskje ut på hausten.

Etterpå fekk han gåve frå meg, ein løpar i hardangersaum som eg hadde brodert bak hans rygg. Og ei stor fin bok om Bergen i gamle dagar.  Den var det mine sysken og deira ektefellar som hadde sendt han.
Desse tinga kan sjåast på biletet.

Til tross for den spesielle tida me er inne i, vart det ein vellukka dag og eit godt minne for O.  I ettertid har han sagt at det var overraskinga han fekk sjå frå altanen som var høgdepunktet.
 Så skal me koma attende til ei skikkeleg feiring når alt har vorte normalt att.