Norge på vent

Norge er verkeleg sett på vent. Det meste har stoppa opp. Alt som kan stengjast er stengt. Berre det mest nødvendige held fram. Helsevesen og matbutikkar. Tiltaka er dei mest omfattande sidan 2.verdenskrig, seiest det. Og no har det vorte forlenga til over påske. Eg har sterk mistanke at det vert forlenga mange gongar enno. Det vert vel slik eit godt stykke inn i framtida.

Hurtigruta som plar koma i to halv-tre tida kvar dag,  er eit vanleg innslag i kvardagen vår. No ser me henne ikkje lenger. I desse tider går ho berre i Nord-Norge.

Matbutikkane møter oss med krav om anti-bac og handvask. Og det er bra. Folk flest innrettar seg.

Når ein slår på fjernsynet, er det mest virusprat. Kor mange som er smitta, og kor mange som har døydd. Og virusprogramma held på frå tidleg til seint. Alle er, naturleg nok, opptekne av dette. Men eg kjenner at det kan verta i meste laget. Trur me må verna oss litt mot all denne informasjonen. Det kan verta for mykje.

Merkeleg korleis alt har forandra seg den siste tida. Me lever med ein usynleg fiende. Veit aldri kor tid og kvar koronaviruset slår til.
Ingen veit kva som vert utgangen på dette.


Og så lever me vidare midt oppi det.

 Underlege tider...

Unntakstilstand

Slik ser det visst ut, i følgje google, dette uhyggjelege viruset som herjar over store deler av verda i desse dagar.
Det tok til i Kina, og spreidde seg fort til det eine landet etter det andre. Folk reiser mykje i våre dagar, og har tydelegvis teke med seg viruset.
 Heilt utruleg korleis alt har vorte forandra dei siste vekene.  Store deler av vårt vanlegvis trygge samfunn er sett til sides og sett på vent.  Skular og barnehagar er stengde. Det same med mange butikkar, kafear og andre verksemder. Tryggleiken er bytt om med utryggleik og frykt for framtida.

Eg står på sidelinja og betraktar det heile. Kjenner ikkje att min eigen kvardag. Uverkeleg. Kva vert det neste?

Koronaviruset har forlengst nådd Norge. Det er til og med nordmenn som har døydd av det. Likevel er me ikkje så hardt råka som mange andre land. Men kven veit kva som skjuler i den nære framtid.
Hygienetiltaka er mange, og folk held avstand. Me vaskar oss på hendene som aldri før, men er det nok til å halda viruset på avstand?
Ein bør vel helst halda seg inne, seiest det. Men hunden må ut, og då lyt eg berre følgja med. Dessutan må eg på butikken av og til. Noko som fell på meg. Min kjære O. som er i risikogruppa, skal sleppa det.

Skikkeleg unntakstilstand er det, på ein måte me aldri har opplevd før. Kor lenge det varer veit ingen. Kan ikkje gjera noko med det.
Mellom hundeluftingsturane sit eg inne og broderer hardangersaum. Noko må ein hengja fingrane i medan tida går.
Så får me sjå kva som møter oss bak neste sving.