Biletet er frå i går. Det har snøa litt siste dagane, og natta før hadde det kome endå meir. Gårsdagen viste seg med snø og delvis skya frå tidleg morgon. Og slikt er sjeldant her på vestlandet. Dette må nyttast, var den første tanken som slo ned i hovudet mitt, og ikkje lenge etter var eg på veg oppover i terrenget ein stad i utkanten av byen. Tinka var den sjølvsagte turkamerat.
To personar hadde gått føre oss, - ein på ski og ein til fots. I byrjinga var ikkje snøen så djup, men det forandra seg fort. Utruleg fort, faktisk. Tinka og eg hadde ikkje gått lange stykket før me subba framover i høg snø. Det vart sjølvsagt tungt, både for hund og menneske. Tinka, med sin lange pels, fekk snøklumpar i pelsen, og det gav nok ekstra tyngde. I tillegg fekk ho snøklumpar mellom tærne. Det tykte ho var irriterande greier, så då fekk ho potesokkar på, og det hjelpte.
Det vart ikkje nokon langtur. Men like fullt var det herleg å koma ut i sola og snøen. Den snølengtande og lyshungrige Ragnhild hadde fått ein kjærkomen pause frå det evigvarande regnet. Det var som å få plaster på eit sår.
Måtte me få fleire slike dagar.
