Brillefin

Er det berre me menneske som treng briller? Det har eg av og til lurt på. Så her ein dag plasserte eg brillene mine på den lange nasa til vår kjære Tinka. Ho tykte nok ikkje særleg om det, og forstod vel heller ikkje vitsen. Ikkje trur eg ho har bruk for det heller. Med sine fire år har ho enno syn til å sjå det nødvendigaste. Som kattar, hundar, fuglar og andre skapningar som ho ikkje likar. Kattane ser ho på lang avstand, ofte før meg, sjølv om eg har briller og ikkje ho.

Men den første hunden eg hadde i vaksen alder, fekk nok problem med synet på sine gamle dagar. Ho hadde same uvanen som Tinka med å gøy på andre firbeinte. Og ofte såg ho ikkje forskjell på folk med hundar og folk med trillekoffertar. Det var mange koffertar som fekk "kjeft" av henne. Så ho kunne trengja briller.

Men dyr brukar sjølvsagt ikkje slikt, og det kan me vera glade for. For dei brillene hadde ikkje vart lenge. Ein kostbar affære hadde det vorte.

Sjølv har eg 51 år med brilleerfaring. Mine første briller fekk eg som tiåring. Då var eg einaste brillebrukar på heile den vesle skulen. Året etter fekk ei jente i nær familie og briller, så då var me to på skulen med den lagnaden.
Litt brilleknusing har det vorte gjennom åra. Særleg då me var små. Det er ikkje til å unngå for aktive born. I oppveksten ønskte eg meg briller med vindaugsviskarar. Det hadde vore så praktisk når det regna. Men merkeleg nok har det enno ikkje i mitt brilleliv vorte oppfunne.

 Gardiner på brillene hadde og vore gode greier. Då kunne eg berre trekkja føre om kvelden når eg legg meg i staden for å ta brillene av.

Det beste hadde vore og greidd seg utan briller. Men når det no er   slik at det er noko som heiter dårleg syn,  så er det jammen godt at det finst noko som hjelper. Elles hadde det vore mykje me brillebrukarar hadde gått glipp av her i livet.

Ny nabo

Sist veke kom ein ny og velduftande nabo inn i livet til O. og meg.
Me hadde lenge høyrt rykte om at han var i kjømda. Sjølve lokalet har vore tildekka med brunt papir i lang tid, men innanfor det brune papiret har det vore hektisk aktivitet. Det har me forstått på alle dei folka som har gått inn og ut, med eller utan alle slags saker og ting.

Mykje skal ordnast når nye naboar skal i hus, og denne naboen hadde mykje å stabla på plass før det brune papiret kunne fjernast, og heile herlegdomen kunne openberrast for naboar, forbipasserande og elles alle dei som kjem og går her i vårt nærmiljø.

Då den store dagen for opninga endeleg kom, hang det ein liten papirpose på dørhandtaket vårt i 4.etasje. Oppi der låg litt av kvart: Ein pose med nokre nybakte godsaker: Eit rundstykke, ein kakemann og ei hjarteforma kake med rosa glasur. I tillegg ein stor svart handlepose, eit rabattkort på kaffi og eit hyggjeleg brev frå vår nye nabo, som altså er Baker Brun.

Kvar morgon når eg opnar inngangsdøra vår i 4.etasje eg skal ut på dagens første hundelufting, vert eg møtt med ei herleg bakelukt som kitlar meg langt inn i naseborene. Då er det berre å følgja lukta ned alle 4 etasjane, ut hovuddøra, opp nokre trappetrinn og så  stiga inn i bakeriet i same bygningen og kjøpa med seg noko godt til frukosten,  - om ein vil.

Desse åra eg har budd her, har det vore fleire omgongar med frisørdrift i dette lokalet. Og før den tid, elektrisitetsforetning og så bokhandel. Går ein lenger attende i tid, kan ein sikkert finna andre verksemder som har prøvd seg.

Men no er det altså Baker Brun. Håpar han får drifta til å lønna seg slik at han vert verande. Då kan eg, og andre i nærmiljøet, sjå fram til eit langt og velduftande naboskap.