Vår med bismak

Denne blomsterenga er å finna ein stad her i vårt nærmiljø. Gras, engkarse og løvetann i full blomst. Ja, no er det fine dagar. Solskin og opphaldsver har me hatt i fleire veker. Me går turar med Tinka utan regnfrakk og paraply. Herleg!

I naturen livnar alt til etter vinteren. Det vart ein heller mild vinter i år. Vintrane vert meir og meir slik. Det er noko som er i ulage. Men me må berre ta det som det er. Og no er det altså vår. Dei siste dagane har eg kunna gå ut i berre t-skjorta.
Godt å sjå på alt som spirer og gror. I alle fall nesten alt. No er det bjørka eg tenkjer på. Ho spirer og gror i meste laget, med raklar og pollen og alt som høyrer med. Det er dette som valdar meg møye i desse dagar. Bjørkepollenet legg seg inni nasa, nede i halsen og ikkje minst inne på augo. På sistnemnde staden ligg det og klør og svir så det er til å verta galen av. Den einaste trøysta er at det er forbigåande. Eller som reven sa då han vart flådd: Det er ein overgang.

Om nokre veker er det verste over. Då kan ein leva normalt att. Men det er hardt når det står på. Då kunne ein ønskja seg langt vekk. Til bjørkefrie område i verda, kvar no det måtte vera.

Forresten så skal me ut og reisa i morgon, O. og eg. Og det kunne ikkje passa betre. Håpar berre det er  ein stad utan bjørk me skal til. Det veit eg ikkje noko om på dette tidspunktet. Får berre venta og sjå.