Ein trufast ven

Her er ein trufast ven som har følgd meg på mange turar dei siste åra. Ein bruksgjenstand som eg nesten alltid har med meg i handveska eller ryggsekken. På lengre turar i skog og fjell har eg hatt det hengjande rundt halsen, klar til bruk. Mange turminne har eg fanga opp med dette fotoapparatet, for så å laga fotoalbum av bileta i neste omgang. Ser for meg kor viktigt det er å ta vare på gode minne, og ta dei fram og mimra når eg vert skikkeleg gammal. For som eg sikkert har nemnd mange gongar er det å samla minne på denne måten ein av mine viktigaste hobbyar.

Men alt har ein ende. Og mitt forhold til denne viktige tingen, tok ein brå slutt for halvanna veke sidan. Tinka og eg hadde hatt ein liten busstur og hadde nådd målet for turen i sentrum av byen. Mykje folk var det og stor trengsel då alle skulle gå av bussen. Midt oppi dette hadde Tinka oppdaga ein hund som ho straks kom i basketak med. Og eg var ikkje merksam på dette før det var for seint. Det vart eit fæla spetakkel,høgt volum,sinte folk og eg hadde meir enn nok med å halda styr på Tinka. I farten mista eg den vesle ryggsekken.
Det tok litt tid før situasjonen var under kontroll og folk og dyr hadde roa seg. Og eg var temmeleg skjelven då eg endeleg kunne ta  hund og ryggsekk og rusla heimover.

Ryggsekken, ja. Han hadde nok fått hardare medfart enn eg først var klar over. Vel heime oppdaga eg at det meste av innhaldet var øydelagd. Lommeboka bar tydeleg preg av hard medfart. Ei banan var heilt most og skvist inn i Bibelen min. Blyantar og pennar var knekte. Hårbørsten leid same lagnaden. Men mest gjekk det ut over fotoapparatet. Det var bulkete på eine sida og knust på den andre.
Heilt ubrukeleg. Øydelagd.

Kva som eigentleg skjedde med ryggsekken der på busstoppet midt i trengselen, har eg ingen oversikt over. Men i virvaret og den oppheta situasjonen må han ha vorte grundigt nedtrakka.

Fotoapparatet var ikkje spesielt gammalt. Men eg har hatt stor glede av det på mine mange turar og elles i kvardagen. Er alltid på jakt etter gode motiv, så dette har vore ein skikkeleg bruksgjenstand for meg.

            ---          ---        ---        ---

Trist å sei farvel til ein så, for meg, viktig ting. Men tida står ikkje stille. Ein ny trufast ven har kome inn i livet mitt: Og no ser eg fram til nye turar og nye opplevingar med det nye fotoapparatet, klar til å fanga inn nye motiv på mi ferd inn i framtida.

Over bekken etter vatn

Dette er Tinka, vår kjære firbeinte familiemedlem. Då ho kom til oss, eitt år gammal, var ho ikkje heilt fullvaksen. Vill og full av energi var ho som andre unghundar, og elska å springa omkring med hundevennene sine. No har ho rukke å verta tre og eit halvt år  og er dermed å rekna som vaksen. Har roa seg ein del. Men ho gjer framleis sitt beste for å få fart på sine eigarar. Ofte slengjer ho leikane sine rundt seg og ser forventningsfullt på oss. Då er det tid for leik.

Ho har nok knytt seg mest til meg. Det er eg som gjev henne mat og som går dei fleste turane med henne. Og når eg ein sjeldan gong går ut utan henne, ligg ho i gangen og ventar på meg. Når eg går på badet, ligg ho ofte utom badedøra og ventar.

Då ho kom til oss, merka me fort at det var ein klok og intelligent hund me hadde fått i huset. Ho lærer lett og forstår det utrulegaste,
og sjølv gjer ho seg forstått med berre eit blikk. Ho ser på oss på sine forskjellege måtar og er van med at me forstår kva ho vil.

Men ho har sine vanar og. Ein vane me undrar oss litt over er at når ho vil drikka, går ho ut på altanen og drikk or blomsterpottene, endå ho har ei skål med vatn ståande på kjøkkenet. Me har nok prøvd å få henne til å drikka på kjøkkenet, men har ikkje lukkast med det enno. Etter kvart sette me ein liten plastbalje med vatn der ute på altanen, slik at blomane  får ha vatnet sitt i fred. Og det vart godteke. Maten sin et ho på kjøkkenet, men vasskåla som står nett attmed, går ho galant forbi og ut på altanen og drikk der. Ho går rett og slett over bekken etter vatn.

Dette går vanlegvis greitt. Verre vert det når det som no vert vinter og vatnet hennar frys til is og gjerne med snø oppå. Då må ho vel kunna drikka på kjøkkenet, tenkte me. Men nei. Då grev ho fortvila gjennom snø og is slik som på biletet over. Og lukkast ikkje det så ventar ho til neste tur og forsyner seg av sølepyttar o.l. langs vegen.  Heller det enn å drikka på kjøkkenet.

Ein kan undra seg over kva som skjer i eit lite hundehovud. Men så lenge Tinka synest det er greitt, får det berre stå til. Så får me sjå om ho kjem på andre tankar i framtida.