Færøyane

Det er haust. Regnet siler ned. Sist månad var det noko så vanleg som nedbørsrekord her på vestlandet. Har inntrykk av at slike rekordar  som gjeldt veret, stadig overgår kvarandre. Veret vert stadig meir ekstremt i alle retningar: Væte. varme, vind osv.
 Ver og klima på ville vegar, kan det sjå ut som. Menneskeskapt ? Kanskje  - kanskje ikkje.  Uansett ser det ut til å vera noko som ein berre må leva med.

Ovanfor kan ein sjå ei bygd på Færøyane. Medan mange andre nordmenn oppsøkjer sol og varme når dei skal ut å reisa, kan det sjå ut som om denne dama gjer det motsatte. Sydenturar er ikkje aktuelt for meg. Derimot har eg fått sansen for desse fine grøne øyane vest i havet. Og der er veret minst like vått og friskt som her heime.

Det byrja med ein tur til Shetland i 1993. Og etter at min kjære O. kom inn i biletet, har det vorte turar til Orknøyane, Hebridane, Island og i år Færøyane. Og der har det vore utruleg mykje interessant å oppleva !  Natur, kultur, språk og historie. Færøyingane har norsk og keltisk avstamming. Så me har mykje felles historie med dei der vest i havet.

Færøyane møtte meg med sin knallgrøne vegetasjon, flotte høgreiste fjell, nydelege fjordar og fargerike hus. Dei idylliske bygdene ligg fint til nede med sjøen, alltid med ei lita kyrkje som sentrum.
Færøyane består av 18 øyar av vulkansk opphav, som er graskledde med mykje villblomar og utan naturleg trevekst. Klimaet er mildt og vått med milde vintrar og kalde somrar. Og regn og skodde er det mykje av.

Færøyane betyr fårøyane eller saueøyane. For der bur 70 000 sauer og dessutan 50 000 menneske. Sauene er altså i fleirtal, og der lever dei sine gode saualiv utan å måtta bekymra seg for ville dyr som ulv, bjørn og rev. For det finst ikkje.

Nasjonalfuglen er tjelden. Eller tjaldur som han heiter på færøyisk. Tjelden har sin eigen dag, 12.mars som vert feira kvart år.

Språket færøyisk liknar på islandsk, men ligg litt nærare norsk. Likevel heilt umogeleg å forstå, men dansk er andrespråket. Det kan alle, så då kan ein berre snakka norsk med dei utan å gå vegen om engelsk. Veldig greitt.

Ja, her sit eg og mimrar om denne fine veka i juli då eg fekk denne flotte turen mot vest. Min kjære O. var dessverre ikkje med. Men eg har eit ønskje om å få lokka han med meg dit ein gong. Det trur eg han hadde likt.

Haust ved hytta 2018

No er det lenge sidan det har skjedd noko her på bloggen min. Altfor lenge sidan. Men det betyr ikkje at det ikkje skjer noko i livet mitt. Livet går sin vante gang. Ingen dag er lik ein annan.
Vel er det så at tida går. Men tida kjem og. Den eine minutten og timen glir over i ny tid - framtid.
Då er det godt å verta minna på Jes. 43.18.
 "Tenk ikkje på det som hende før. Gjev ikkje akt på det som ein gong var. Sjå, eg skapar noko nytt!"
                         
Det er det som hender heile tida. Me får tida og framtida som gåve kvar einaste dag. Og så er det godt å tenkja på at me ikkje treng å bruka meir tid å energi på det som ligg bak. Vanskeleg fortid med sjukdom og vonde ting har det vore nok av. Men den ligg bak. Heldigvis. Framføre ligg framtida, ny og ubrukt kvar ny dag.

Og biletet viser ein stad der eg finn nye krefter til nye dagar i livet mitt. Den vesle raude hytta i skogen. Mitt sommarparadis. Der eg kan rusla omkring i skogen eller sitja og sjå ned mot sjøen.
Der det er så inderleg stillt og godt å koma når ein er lei av byen.
Der Tinka-vofsen kan springa laus så mykje ho vil.
Ja, på denne staden har eg og hundane mine hatt mange gode stunder gjennom etter kvart mange år.

Og hytta står der like traust og trygt som før. Verre er det med skytja. Ho står nok for fall. og det er nærmest eit under for kvar vinter ho overlever. Eg får stella godt med henne no før vinteren set inn. Banka spikrane godt inn (dei er på veg ut) og kanskje dekkja taket med endå ein ny presenning. Så kanskje det vert nye dagar og ny framtid også for den vesle skytja her på denne staden som betyr så mykje for meg.