Møte med enkeltmenneske

Turen til Russland er enno eit ferskt minne. Mange inntrykk, mange møte med institusjonar, kyrkjelydar og enkeltmenneske. Fattigdom, sjukdom, born som kom frå vanskelege forhold, følgje av alkohol og narkotika, lagnader av mange slag.
Korleis greier dei seg, undra eg mang ein gong. Kva er det som får dei til å vilja fortsetja livet under så vanskelege forhold ? Kvar tek dei kreftene frå ? Kvar hentar dei styrken sin ?
  - Det kunne sjå ut til at det var gudstrua som heldt dei oppe. Mange gav uttrykk for det. Folk strøymde til møtene i slike mengder som ein sjeldan ser i Norge. Og dei lytta og tok til seg som tørre svampar. Gjekk heim att med nytt mot og litt mat som me delte ut.
  - På bildet kan ein sjå ein haug med matposar som me bar inn i ei kyrkje. Det kom vel med for mange. Matposane var betalde av oss som var med på denne turen, og kjøpt inn og laga til i Russland, slik at dei fekk mat som dei var vane med.

  - Men det var møta med medmenneske som greip meg mest: Som dei to syskena på eit sjukehus/sanatorium me var innom. Den 5 år gamle funksjonshemma guten som vart stelt med og passa på av den 12 år gamle systera som han kalla mamma. Mora var død og faren var ueigna som omsorgsperson.
  - Og den vesle guten me møtte i ein avslidesliggjande kyrkjelyd.Han kunne vel vera omkring 10 år. Han hadde sjukdomen aids, og levde i uvissa om han kom til å leva opp.
  - Og gledelege møte med folk som hadde fått hjelp. Takksemda var stor og gleda overstrøymande frå mange. Nokon hadde fått økonomisk hjelp til livsnødvendig medisinsk behandling.
Andre, som ein flokk tidlegare narkomane som me møtte på eit Nytt-Liv-Senter. Dei hadde fått livet sitt forandra i møte med Jesus. Og fått eit heilt nytt liv.
 Måtte det gå dei vel vidare i livet.

Med hjelpesending til Russland

Dette soverommet høyrer til på ein barneheim/sanatorium ein stad i Russland. No er det berre eit par veker sidan eg kom attende frå ein tur til dette store, fattige landet i aust. Eit av våre naboland.
  - Den ti dagar lange turen var fyllt til randa av inntrykk og gjeremål. Det var ingen ferie, og skulle ikkje vera det heller. Full aktivitet frå morgon til kveld. Møte på rekkje og rad med institusjonar, kyrkjelydar og enkeltmenneske.
  - Spenninga begynte på grensa. Grensepassering til Russland kan vera utfordrande greier. Der bør ein oppføra seg perfekt, gjera det ein skal og ikkje spørja kvifor. Mykje kjem an på grensevaktene sitt humør. Har høyrt mange historiar om kva som kan skje. Og grensevaktene er ikkje lystige folk. Dei fleste har eit ansikt av stein, og handsamar kvar og ein som forbrytarar, til det motsatte er bevist. Dei burde nok vore sendt på smilekurs, heile gjengen. Det hadde letta på stemningen.
  - Vel, etter ein og ein halv time der på grensa, slapp me inn i landet. Då hadde bussane våre  vorte grundigt gjennomsøkte.
  - Vårt mål for dagen var berre tre kvarter innanfor grensa. Og dagen etter besøkte me denne institusjonen som vist på bildet. Der fekk me møta mange sjuke, men lukkelege born. Tuberkulose er eit utbreidd problem, og fattigdom gjer det ikkje betre. Men på denne staden hadde dei fått mykje materiell hjelp, og det hjelper på trivselen. Sjølv om borna budde på sovesalar (eg talde til 21 senger på eit rom) var det tydeleg at dei hadde det godt. Så godt at mange ikkje ville reisa heim att etter avslutta behandling.
  - Dette var det første av mange besøk på turen. Og på alle stadane lessa me av medbrakt materiell hjelp som klede og utstyr. Dei har behov for det meste og takksemda var stor.
  - I forhold til Norge var det som ei anna verd. Me har det utruleg godt samanlikna med dei fleste andre stader i verda. Treng ikkje gå lenger enn til nabolandet Russland for å sjå det.