Båttur som i gamle dagar

Andre pinsedag var me på båttur, min kjære O., Tinka og eg. På ein gammal båt i gammal stil. Til saman fire gamle fjordabåtar var med på ferda. Og målet var landsbyen ute i havet, Fedje. På bildet kan ein sjå tre av dei fire båtane. Den fjerde og siste var me ombord i og tok bildet. Ein av desse flotte framkomstmidla var ein gammal kjenning frå barndommen. Han frakta oss mang ein gong då me skulle ut mot havet og besøkja bestemor der ute. Den gongen var det ei dagsreis å fara heimafrå og ut dit. No er det landfast og kjøreturen tek litt over ein time.
  - Men dagens tur, til Fedje, var mykje lengre. Fire timar kvar veg. Det vesle samfunnet auka folketalet betrakteleg då fire fulle båtar med folk la til kai.  Først hadde me oss ein velsmakande kvalkjøtmiddag på kafeen der på kaien. Så fekk me nyta synet av den fine kvite kyrkja som låg så lagleg til oppå ein haug.
Då gav Tinka uttrykk for at det var på tid med meir "action". Og det fine veret lokka Tinka og meg til ein lengre tur på denne flotte staden. Der var  utruleg grøderikt til å vera heilt ute i havgapet. Og   godt samband med fastlandet. Ferja gjekk jamnt og trutt heile tida, såg eg.
Då me kom attende til O., hadde han vore og kjøpt fleire kg kvalkjøt med håp om gode kvalkjøtmiddagar heime når me kom heim att til byen. Det vert spennande å prøva.
  - Etter tre timar var det tid for heimreis. Og me kunne nyta ei koseleg og nostalgisk tur attende til byen med servering av betasupa og vaflar. Og sjølvsagt tok eg ein masse med bilde slik eg alltid gjer når eg er ute og ferdast. Det var dette med å ta vare på minnene...

17.mai - fjelltur

No er det så lenge sidan som over to månader sidan det skjedde noko her på bloggen. Det siste innlegget var om hurtigruteturen i februar og om manglande vinter og snø. Sidan det har mykje skjedd. Vinteren har

gått over i vår og sommar. Og eg har forlengst sleppt taket i det vesle som var av vinter.

Det var ingen snø som måtte smelta, så våren kom tidleg. Først snøklokker, så krokus, påskeliljer og kvitveis. Så følgde årets nye grøne gras og sjølvsagt løvetann. Det var som om me kunne sjå forandring frå dag til dag her me bur, til tross for at me bur i sentrum av Norges nest største by.

Dei mange grøntareala i området hjelper på trivselen for denne utflytta striladama.

  - Så kom 17.mai, - den første saman med Tinka. Ho fekk på seg 17.mai-sløyfa og var så fin , så fin. Eigentleg skulle eg kledd meg i bunad slik eg plar på den dagen, men ikkje i år.  I staden tok eg på meg treningsdrakta og labba til fjells. Saman med Tinka, sjølvsagt.

 I byrjinga hadde eg ikkje noko spesielt mål. Det viktigaste var å få vera ute i det fine varme veret. 

Det enda med at eg gjekk over vidda. Og det var forbausande mange som var ute i same ærendet på nasjonaldagen. 

  - Det var dette eg hadde behov for på årets 17.mai. Ein skikkeleg fjelltur. Så reknar eg med at neste år stiller eg i bunad på nasjonaldagen med feiring på meir tradisjonelt vis.