Gjenbruk på fotballbana

No har me budd her på vår førebelse adresse i over tre veker,og dermed over halvparten av tida vår her. For meg har det vore som å koma heim. Det er tross alt her eg har budd lengst i heile livet mitt. For dei to andre i familien er det litt annleis. Min kjære O. tek det meir som ei mellomlanding, og eg mistenkjer han for å lengta attende til byen.

 Kva vår firbeinte familiemedlem meiner om saka er ikkje godt å sei. Her er mange hundar, men likevel ikkje så mange som ho er van med i byen. Og det vert ikkje så ofte ho får springa laus med dei.

  - Men ho har oppdaga noko anna: Blant dei mange fotballbanene her omkring, har ho lagt sin elsk på denne grusbana. Denne bana er nok ikkje heilt oppdatert når det gjeldt vedlikehald, og ser ut til å vera meir brukt av hundar enn av folk.

 Her ligg det 10-12 godt brukte fotballar som forlengst har gjort si gjerning, meir eller mindre punkterte som dei er.  

Men her er det gjenbruk som er tingen. Når  fotballar ikkje duger på fotballbana lenger, er dei gode nok for våre firbeinte venner. Og ballar med lite luft i er så mykje lettare å få tak på av ein hund. Det har Tinka oppdaga. Og så likar ho så godt å springa etter ballar. Fin måte å få ut overflødig energi for ein unghund som henne.  Kvar gong me går  retning denne bana, dreg ho meir og meir i bandet og kan ikkje koma dit fort nok. Godt at nokon ser verdien av gjenbruk av fotballar. Det er til stor glede for Tinka og andre fotballinteresserte hundar.
Kjekt at Tinka har fått seg ein hobby. Men eg kan ikkje sei at eg deler hennar interesse for fotball....

Ein psykopat i mitt hus

Den regnvåte jula har gått over i eit regnvått nytt år og eg nyttar høvet til å ønskja mine blogglesarar eit godt nytt år. Helst med mindre regn og meir snø,om det var opp til meg.

Ved årskiftet skifta me adresse, O. og eg. Førebels.  Badet måtte pussast opp og vatnet vart stengt, så då nytta det ikkje å verta verande i heimen. Då var min vesle leilighet frå mi førekteskapelege tid god å ha i bakhand. Leigebuaren der vart sagt opp i god tid, og heldigvis kom ho seg ut utan protestar. Men ikkje utan problem.
  -Etter som tida gjekk det året ho leigde hjå meg, vart ho meir og meir utfordrande og problematisk.  Når eg som utleigar ein sjeldan gong måtte inn i bildet i samband med reparasjon og fornying av eigne ting i leiligheten, gjorde ho det utruleg vanskeleg. Og eg skjøna fort at ho var langt meir oppteken av rettar enn plikter. Ikkje så nøye å erstatta ting som ho øydela. Og motseiing vart tolka som utskjelling. Å kommunisera med dama var eit slit som eg kvidde meg til.
 Det toppa seg ved årskiftet då eg skulle ta over leiligheten att. Då viste det seg at ho hadde greidd å somla vekk fryseskapet mitt, utan å kunna gjera greie for korleis det hadde gått til. Eg foreslo ein sum som erstatning, men ho ville ikkje gje meg meir enn halvparten av det. Viss eg forlangte meir, trua ho med å melda meg til politiet.
 At ho hadde tydelege psykopatiske trekk, var ikkje vanskeleg å sjå. Og slike folk går det ikkje an å snakka til vit...
  - Kva ho eigentleg gjorde med fryseskapet, kan ein berre gjetta seg til. Men sett i den store samanhengen er det ikkje så viktigt.  Hovudsaka får vera at dama no er ute av bildet
.
  - Slik begynte året 2017 for meg; med høge skuldrer og etterverknader av eit vitlaust kvinnfolk.
  - Men ho skal så visst ikkje få øydeleggja det nye året for meg.
Eg vil bruka 2017 til å gjera som det står i dette diktet som eg fann på internett: Kryssa bruer og byggja bruer.
Så får minnene etter den omtalte eks-leigebuaren vera den brua som bør brennast.