Arven etter bestemor

  - På veggen her i stova til O. og meg heng denne gamle veggklokka. Der vart ho plassert etter at mor sine ting vart fordelte. Jobben til dette ærverdige arvegodset er å halda styr på tida her hjå oss. Ein jobb ho gjer godt og grundigt. Heile døgnet driv ho på. Hakkar tida opp i timar,minuttar og sekund, og viser resultatet til oss i passelege mengder om gongen.  Det eine sekundet går fort over i det andre, og minuttar og timar følgjer  på. Og nesten utan at me har merka det har det gått både veker og månader.
  -  Eg registrerer at me er komne langt ut i oktober. Naturen og kveldsmørkret viser det. Eg prøver å halda att, men det er ikkje lett. På denne tida har butikkane ein lei tendens til å starta julehysteriet, som eg kallar det. Julatre i butikkane er dessverre eit vanleg syn i oktober. Det er som om julahandelen ikkje kan koma i gong tidleg nok.
 Nei !!, hyler eg i mitt indre. Eg vil ikkje ha jula tredd ned over øyrene 2-3 månader for tidleg!! Eg vil ha hausten som han er, med fine fargar i naturen og livet her og no. Ikkje å måtta strekkja framover i eit jag etter noko som ligg der framme ein stad. Me veit ingenting om morgondagen. Det einaste me har  akkurat no, er denne augneblinken. Og han fær så fort av stad. Det ser eg kvar gong eg løfter blikket opp på veggen der klokka heng.
  -Ho har forresten ein heilt spesiell historie, denne klokka.  Kor gammal ho er, er det ingen som veit. Men eg har altså arva henne etter mor, som i si tid fekk henne etter si mor.
Det var denne bestemora mi, som var busett ein stad ute ved havet, som ein dag skulle til byen og kjøpa seg   kåpe. I staden kom ho heim att med denne flotte veggklokka, som i mange år hang på veggen der i bestemorheimen. Bestemor må ha vore veldig begeistra for den klokka sidan ho ofra kåpa.
 Så eg får ta godt vare på arvegodset i åra som kjem.

  - Kor tid bestemor fekk seg kåpe, seier ikkje historien noko om.