Lang ferd mot nord

  - Min kjære O. og eg er så heldige at me har hurtigruta her i vårt nærmiljø. Ho kjem så trufast kvar einaste dag og legg til så og sei nett utanfor stovedøra vår.
På våre 3 daglege spaserturar med hunden har me full kontroll over når ho kjem og fær.
 Mellom kl 14.00 - 14.30 kjem ho frå det høge nord hit til "endestoppet", og kl 20.00 legg ho frå kai att i retning nord. Det er eit dagleg og kjent rituale som  høyrer til kvardagen vår.
Alltid like kjekt å finna ut "kva hurtigrute er det som kjem i dag".
  -  Me kjenner dei fleste på utsjånaden. Ei av dei reiste me på bryllaupsreise med for 4 år sidan. Ein fantastisk tur langs vår nydelege kyst, - heilt til Kirkenes og attende. Det er ein eigen ro over ein tur med eit så stort skip. Ei kjensle av å vera saman om noko. Ei oppleving i eit samfunn for seg sjølv. Med den trygge duren og ei svak gynging som bakgrunn.

  - Me hadde heile tida lugaren med og slapp å skifta overnattingsstad slik som på turar på land. Medan utsikten frå vindaugo skifta heile den lange sjøvegen.

  - Det tek 11 døgn frå kvart hurtigruteskip forlet kaien her til det er attende her hjå oss. Eg kjenner eit sug av reiselyst kvar gong eg ser ei hurtigrute legg frå kai slik som på dette bildet. Eg skulle så gjerne vore med...

Ny familiemedlem

   

I neste månad er det to år sidan Tanja døydde. Ho er vekke og kjem ikkje att. Likevel er ho fortsatt med, i tankane om dagen og i draumane om natta, og dei mange gode minna etter henne vil eg alltid ha med meg. 

   Mange har spurt meg om eg ikkje skal ha ny hund.  Og tankar i den retning har eg hatt lenge. Desse to åra utan hund har vore ein slags unntakstilstand. Noko førebels. Fjellturar utan hund kjennest rart. Den naturlege turkameraten har mangla. Og tobeinte turkameratar har det vorte færre av med åra. Det har vel noko med alder og helse blant veninner å gjera. Og sjølvsagt det at me menneske har så forskjellege interesser og behov.

  - Lenge har eg sett meg om etter ein ny hundevenn å ha med på turar, og som kan vera ein del av vår vesle familie.

 Det er helst på internett eg har leita. På forskjellege hundeomplasseringsstader og sjølvsagt på finn.no. Det manglar ikkje på kandidatar. Det er skremmande mange hundar som treng nye heimar, oftast på grunn av manglande tid for hunden. Sjølv har eg tid nok, det var berre det å finna den rette. Ikkje for stor og ikkje for liten, og sjølvsagt må vedkommande vera i stand til å gå på fjellet.

  - Så skjedde det endeleg noko, dagen etter at eg kom heim frå Jotunheimen:  Då dukka ho opp, vofsejenta som eg hadde venta på. Funnen på facebook av niese M. 

Tinka er eitt år gammal, blanding av collie og border collie hovudsakleg. At ho er kom frå mi eiga øy er sjølvsagt ein fordel. Gledeleg kortreist.

Same dagen reiste me

 og henta henne, og etter å ha hatt henne 3-4 dagar på prøve, fann me ut at det var henne me ville ha.

   - Tinka er ein skjønn og god hund, lydig og snill, og med eit godt lynne. Ho er eigentleg berre kvelpen enno, og oppfører seg deretter: Full fart heile tida, med lopper i blodet og rakettar i baken. 

Desse to vekene har ho fått oss ut or godstolane meir enn nokon gong. Eg trur me må innstilla oss på eit aktivt liv no framover.

Eg gler meg til tida som ligg framføre, dagar og år, -   saman med Tinka.

No er eg endeleg ute av unntakstilstanden og attende til Livet Med Hund.