Island

Me har vore på Island ! For nokre veker sidan kom me att frå ei vekes opphald på denne spennande og eksotiske øya. Bildet viser mitt første glimt av landet frå flyvindauget. Eg hadde venta meg noko kaldt og ugjestmildt, og det kunne stemma. Terrenget såg ut som ei blanding av ørken og månelandskap. Med i tillegg ein masse sprikker i jorda.

 Island er eit "ungt" land som enno er i skapingsfasa. Jorda sitt indre er stadig i opprør. Vulkanar tømmer seg med ujamne mellomrom, og jordskjelv førekjem. 

Ein av dagane besøkte me ein koseleg småby på Vest-Island der me hadde litt fritid. Då gjekk O. og eg inn på eit bibliotek, og der sat ein mann heilt for seg sjølv. Han gav oss ein liten leksjon om vulkanar og jordskjelv.  Utbrot skjer ikkje så ofte, men einkvar islending veit at det kan koma brått og uventa. Likevel lever islendingane godt med den tanken. Dette er landet deira og slik er det der. Dei har forlengst innretta seg etter det. Og når dei innimellom vert råka av naturen sine luner, er dei flinke til å hjelpa kvarandre på fote att, fortalde dei som hadde opplevd det.

Me var innom ein storgard på sør-Island som hadde fått den lokale vukanen sitt innhald over seg i 2010. Lavaen  strøymde nedover fjellsidene og la seg over livsverket deira.  Dei hadde venta på det, og lenge såg det svart ut for vidare gardsdrift,  Men med god hjelp kom dei på fote att. Heile busslaster med folk kom frå Reykjavik for å hjelpa til med å rydda opp, og sidan grodde graset betre enn nokon gong. 

  - Eg hadde mange minne med heim att frå Island. Vil gjerne koma attende hit på bloggen med fleire glimt frå den fine veka der.

Einstabbeland

På dette biletet er det endeleg full sommar. Graset  har grønkast på kort tid, lauvet på trea har vorte tjukt og tett, og krona på verket for all frodighet kan ein trygt sei er denne livskraftige planten midt på bildet, einstabben. Han strekkjer seg høgt og frimodig og struttar av styrke i den kraftige stengelen. Strekkjer seg mot lyset og let ikkje noko koma i vegen for livsutfolding.

 Det høyrest ut som den perfekte innstilling til livet,  - eller ?

  - Problemet er at i området her ved hytta har det kome vel mange slike livskraftige vekstar. Faktisk har det auka slik siste åra at det no er store område der dei veks tett i tett og kveler skogbotnen. Andre vekstar kjem ikkje til og det har eg jammen merka på bærmengda. Den har gått drastisk ned og då vert det sjølvsagt mindre syltetøy. No må eg leggja til at einstabben skal ikkje få heile skulda. Den raskt veksande krattskogen med frodige lauvtre virkar sjølvsagt inn. Særleg bjørka valdar meg møye. Som bjørkepollenallergikar har eg eit anstrengt forhold til akkurat den tresorten. Og ofte har eg gått laus på småbjørk med brakasaksa. Har  fått full tillatelse frå grunneigar A.(broder`n)  I mine mest optimistiske stunder kunne eg tenkt meg å utrydda alt som heiter bjørk. Men då har eg nok sett meg for høge mål... 

  - Så var det einstabben att. Kva skal ein gjera med slikt ugras?  Skogen her ved hytta ser ut som eit einstabbeland. I Den Heilage Skrifta står det visstnok noko om å la ugraset veksa saman med det andre til hausten. Men der er eg ikkje einig med Bibelen. Det nyttar ikkje her i skogen. Så her ein dag gjorde eg tanken om til handling: Med ljå i handa og mord i blikket gjekk eg laus på einstabben. Heldt på i fleire timar. Det såg ut som ei slagmark då eg gav meg. Men no får i alle fall andre og meir smålåtne vekstar koma til der eg hadde vore med ljåen. For det er ikkje berre dei store og sterke som har livets rett!!

  - Til slutt må eg leggja til at dette betyr ikkje at eg oppmodar til vold og mord, viss nokon skulle tru det.

Men i einstabbeland, der går det an !