Spennande bok

Her i mitt nærmiljø er det mange som har hund. Og stadig møter Tanja og eg våre firbeinte naboar når me er ute på våre 3 turar pr dag. Hundar vil alltid helsa på kvarandre, og då er det lett å koma i snakk med eigarane deira og. Og som hundeeigar vert ein godt kjent i nabolaget, då ein trålar omkring på kryss og tvers alle tenkjelege stader dag etter dag, år etter år. Det er nesten som ein kjenner kvar stein og kvar grastust. Ein får frisk luft og mosjon, noko ein neppe kan få for mykje av, men det tek ein del tid og. Så eg har funne min eigen måte å nytta den tida. For eg har ei anna interesse; lesing, som eg har funne ut kan kombinerast med hundelufting. Lesestoffet kan variera frå aviser og blad til mange forskjellege slags bøker. Så sant det er opphaldsver er det ikkje noko ulempe å ha med seg lesestoff når hunden må ut. Men eg har enno ikkje møtt andre som har oppdaga dette. Kanskje dei ikkje tør. Eller kanskje dei synest det ser dumt ut. Men eg gjer det altså, så får folk heller meina kva dei vil om det. Mine naboar er i alle fall vande med å sjå denne dama vandrande omkring med hund og lesestoff. Av og til har eg vore så oppslukt av lesinga at eg har gått rett på både skilt, boss-spann, gjerde og ......folk. Men stort sett har det gått bra. Kanskje ikkje heilt A4, og folk tenkjer vel sitt, men det er eg ikkje så oppteken av. Utandørs lesing foregår oftast i dagslys, men er lesestoffet interessant nok, har det hendt at eg har teke bøker med ut på kveldstur i mørkret. Med lommelykt går det så greitt.
- Her ein kveld gjorde eg nettopp det: Tok med meg ei bok eg hadde vanskeleg for å leggja frå meg, og tok fatt på kveldsturen, - og lesinga. Kaldt var det, men eg var godt kledd.

Ein forbipasserande (utan hund) stoppa og spurde kva eg dreiv på med der eg gjekk med bok og lommelykt.

- "Eg les ei spennande bok" gliste eg og ville gå vidare.

- "Kva er det for ei bok som er så spennande at du går ut i svarte natta for å lesa ho i 10 kuldegrader" ville mannen veta.

- "Soga om ein gammal gard på øynæ" var svaret han fekk.

Den forbipasserande rista på hovudet og himla med augene. Han sa ikkje meir, men tenkte vel sitt der han gjekk. Kanskje noko om at her var det ein person som ein burde fått innlagt ein stad. Jaja, eg gjekk berre vidare og hadde som så ofte før ei interessant lesestund for meg sjølv, der i mørkret på min vanlege kveldstur med Tanja.....